Afgelopen jaar was in het nieuws hoe zeventig jaar geleden Molukkers verplicht naar Nederland werden gestuurd. Dit boek belicht een van de kampen waar ze vervolgens ondergebracht werden: woonoord CC-polder, een plek ver weg tegen de Groningse Dollarddijk. In de weidse Carel Coenraadpolder vind je nog steeds een onverwacht bos dat de naam Ambonezenbosje draagt.
Tussen de dijken beschrijft in woord en beeld de herinneringen van de Molukkers die daar van 1953 tot 1961 woonden. De bewoners van de CC-polder vierden er huwelijken, geboortes en feestdagen, rouwden om gestorven kinderen, maakten muziek en verbouwden hun eigen groente. De kinderen speelden op de dijk en in de kwelders. De kleintjes gingen er naar school. Voor de volwassenen was het verblijf zwaar. Het was er koud en winderig, de barakken waren te klein voor zo veel mensen en de voorzieningen waren belabberd. Bovendien voelden ze zich in de steek gelaten door de overheid. De belofte dat ze na zes maanden zouden terugkeren naar de Molukken was gebroken en het gedwongen ontslag uit het leger zat de oud-militairen dwars. Toch maakten ze er samen het beste van en vormden ze een hechte gemeenschap. Totdat ze eind 1961 weer moesten vertrekken. Of ze nu wilden of niet.
Schilder Maike van der Kooij en auteur Marjan Brouwers zochten oud-bewoners van het woonoord thuis op of wandelden samen met hen al pratend door het bosje. Geïnspireerd door hun verhalen schilderde Maike een serie portretten en panelen die samen zijn geëxposeerd en die worden afgebeeld in dit boek. Marjan schreef over de geschiedenis van het woonoord, de Molukse bewoners en hun persoonlijke herinneringen.
Tussen de dijken beschrijft in woord en beeld de herinneringen van de Molukkers die daar van 1953 tot 1961 woonden. De bewoners van de CC-polder vierden er huwelijken, geboortes en feestdagen, rouwden om gestorven kinderen, maakten muziek en verbouwden hun eigen groente. De kinderen speelden op de dijk en in de kwelders. De kleintjes gingen er naar school. Voor de volwassenen was het verblijf zwaar. Het was er koud en winderig, de barakken waren te klein voor zo veel mensen en de voorzieningen waren belabberd. Bovendien voelden ze zich in de steek gelaten door de overheid. De belofte dat ze na zes maanden zouden terugkeren naar de Molukken was gebroken en het gedwongen ontslag uit het leger zat de oud-militairen dwars. Toch maakten ze er samen het beste van en vormden ze een hechte gemeenschap. Totdat ze eind 1961 weer moesten vertrekken. Of ze nu wilden of niet.
Schilder Maike van der Kooij en auteur Marjan Brouwers zochten oud-bewoners van het woonoord thuis op of wandelden samen met hen al pratend door het bosje. Geïnspireerd door hun verhalen schilderde Maike een serie portretten en panelen die samen zijn geëxposeerd en die worden afgebeeld in dit boek. Marjan schreef over de geschiedenis van het woonoord, de Molukse bewoners en hun persoonlijke herinneringen.
