Een soort dagboek over de tijd heen in het leven van Tuurtje waarin de schrijver heel veel ruimte geeft voor het onpeilbare bereik van vormen van autisme. Het verhaal van Tuurtje is grotendeels gebaseerd op de schrijver zijn eigen kindertijd en latere jeugd. Het merendeel is dan ook effectief waargebeurd. Het is zijn meest eerlijke vertelling.
Naast het kijkje in zijn wereld, zet hij zintuigen op scherp van anderen die autisme als een ziekte zien die altijd herkenbaar is en met een pilletje op te lossen. Dries geeft heel krachtig weer dat dit niet het geval is. Leven met autisme, welke vorm dan ook, is een vorm van hard werken. Op geheel eigen wijze, wat juist ieder mens uniek maakt.
Dit jeugdboekje is er vooral voor kinderen met autisme en normale begaafdheid. Aan hen is het verhaal gericht. Maar ook jong en minder jong, met of zonder ASS, kan dit mooi werk lezen en hieruit leren.
Dries Gilliaert:
Dries (1990) woont in het Vlaamse Oudenburg. Het schrijversbloed stroomt reeds lange tijd door zijn aderen. Schrijven houdt hem overeind. Het is zijn houvast. Van kinds af aan pent hij dan ook alles neer omtrent zijn gevoels- en gedachtewereld. De moeilijkheden rond zijn ASS (autismespectrumstoornis). Zijn bedoeling is al jaren om zichzelf beter te begrijpen, alsook dat anderen hem beter zouden kunnen/willen begrijpen. Het onzichtbare zichtbaar maken. Dankzij het “geschreven woord”.