Artsen hebben Anneleen opgegeven. Ze heeft de reizen gemaakt die ze wilde, belangrijke gevoelens geuit, haar werk opgezegd, een knallend afscheidsfeest gegeven, de begrafenis geregeld. Ze is er klaar voor. Alleen: ze gaat maar niet dood. Anneleen trekt zich steeds verder terug, iets wat door haar omgeving met enige opluchting wordt geaccepteerd. Ze dwaalt in nachtelijke uren door de stad en raakt via intercoms in gesprek met onbekenden. De mensen doen hun verhaal, zij biedt een luisterend oor. Niemand weet wie ze is. En zelf weet ze het ook niet meer; ze is de controle kwijt. Welke zin heeft het leven nog als er al is afgeteld? Wat overblijft is een zoektocht naar contact. Maar kan er sprake zijn van echt contact als dat zich een intercom afspeelt?
Valtijd is een het wrange verhaal over een vrouw die in geleende tijd leeft, en daardoor buiten de maatschappij is gezet. Haar gevoelens en eenzaamheid worden door Ligthart uiterst invoelbaar, gedurfd en krachtig neergezet.
De pers over Caroline Ligthart:
‘Onthutsend goed geschreven, stilistisch prachtig Nederlands.’ – De Limburger
‘Ligthart heeft de pittigheid van Annie M.G. Schmidt.’ – de Volkskrant
‘Indrukwekkende roman.’ – LINDA.
‘Ligthart heeft een trefzekere schrijfstijl en weet zonder veel omhaal van woorden zaken invoelbaar te maken.’ – Noordhollands Dagblad