* Ingetogen gedichten over intieme onderwerpen
*
Poëzie over de paradoxen van het leven
In Van aarde, net zoals in zijn vorige bundel, schetst de dichter geen eenvoudig en rechtlijnig wereldbeeld. De mens is nu eenmaal genoodzaakt om te leven met onverzoenlijkheden en paradoxen.
Aan de ene kant is er het blijvende verlangen om als mens helemaal door aarde te worden aanvaard (zo vanzelfsprekend als dieren en bomen) en niet steeds een buitenstaander of zelfs een indringer te moeten blijven op deze planeet. Aan de andere kant zijn er de voortdurende pogingen om aan diezelfde aarde, die ons toch ook genadeloos gevangen houdt, te ontsnappen.
En onderweg moeten we afscheid nemen van geliefde 'reisgenoten' die niet mogen vergeten worden. En telkens opnieuw is er hevig verzet nodig om hierdoor niet te vervallen in bange bewegingloosheid: er moet immers worden geleefd.
In de laatste cyclus Uit de kunst blijkt dat de afstand tussen nu en wat voorbij is soms bijzonder klein kan worden gemaakt.
Het allerlaatste gedicht toont nogmaals aan hoe diep de droom zit om deze aarde los te laten. Maar is het wel de bedoeling dat dit écht lukt?
Over Oog van de tijd, de vorige bundel van Marc Tritsmans:
'… Oog van de tijd is in alle opzichten een ingetogen bundel en kenmerkt zich door een onnadrukkelijk mededogen. Dat is op zichzelf opvallend in de huidige letteren, waarin het uitdagende en schelle het vaak zo uitstekend doen(…)dat klein gehouden, intieme onderwerpen bij Tritsmans juist zulke gave en innemende gedichten opleveren. En daarvan telt Oog van de tijd er heel wat.'
(Ed Leeflang in Ons Erfdeel)
'… Meteen is aangegeven hoe deze lyriek een omzichtig spel speelt met onverzoenlijkheden en paradoxen. (…) In een ononderbroken carrousel van tegen elkaar aanstotende beelden. Zoals de bundel in zijn geheel zachtzinnig aanstoot tegen de lappendeken van de vorige bundels…'
(Yvan De Maesschalck in Poëziekrant)
*
Poëzie over de paradoxen van het leven
In Van aarde, net zoals in zijn vorige bundel, schetst de dichter geen eenvoudig en rechtlijnig wereldbeeld. De mens is nu eenmaal genoodzaakt om te leven met onverzoenlijkheden en paradoxen.
Aan de ene kant is er het blijvende verlangen om als mens helemaal door aarde te worden aanvaard (zo vanzelfsprekend als dieren en bomen) en niet steeds een buitenstaander of zelfs een indringer te moeten blijven op deze planeet. Aan de andere kant zijn er de voortdurende pogingen om aan diezelfde aarde, die ons toch ook genadeloos gevangen houdt, te ontsnappen.
En onderweg moeten we afscheid nemen van geliefde 'reisgenoten' die niet mogen vergeten worden. En telkens opnieuw is er hevig verzet nodig om hierdoor niet te vervallen in bange bewegingloosheid: er moet immers worden geleefd.
In de laatste cyclus Uit de kunst blijkt dat de afstand tussen nu en wat voorbij is soms bijzonder klein kan worden gemaakt.
Het allerlaatste gedicht toont nogmaals aan hoe diep de droom zit om deze aarde los te laten. Maar is het wel de bedoeling dat dit écht lukt?
Over Oog van de tijd, de vorige bundel van Marc Tritsmans:
'… Oog van de tijd is in alle opzichten een ingetogen bundel en kenmerkt zich door een onnadrukkelijk mededogen. Dat is op zichzelf opvallend in de huidige letteren, waarin het uitdagende en schelle het vaak zo uitstekend doen(…)dat klein gehouden, intieme onderwerpen bij Tritsmans juist zulke gave en innemende gedichten opleveren. En daarvan telt Oog van de tijd er heel wat.'
(Ed Leeflang in Ons Erfdeel)
'… Meteen is aangegeven hoe deze lyriek een omzichtig spel speelt met onverzoenlijkheden en paradoxen. (…) In een ononderbroken carrousel van tegen elkaar aanstotende beelden. Zoals de bundel in zijn geheel zachtzinnig aanstoot tegen de lappendeken van de vorige bundels…'
(Yvan De Maesschalck in Poëziekrant)
