De Nederlander die Indonesië bezoekt neemt zijn verleden mee. Tachtig jaar na Soekarno’s onafhankelijkheidsverklaring is het contact tussen Oost en West omgeven met postkoloniaal schuldgevoel en ongemak.
In een even doordacht als doorleefd boek onderzoekt Laura Weeda de culturele afstand tussen beide landen. Ze put uit haar eigen ervaringen in Indonesië en uit die van haar schoonvader, die als verstekeling van Jakarta naar Nederland vluchtte, maar vooral uit die van de Vlaamse Jeanne van Diejen. Zij woonde van 1920 tot 1957 op de Molukken en bekommerde zich met bijzondere aandacht om de lokale bevolking. Weeda laat zien hoe we uit haar aanhoudende pogingen om cultuurverschillen te overbruggen bijna honderd jaar later nog inspiratie kunnen putten.
