Vervalsingen

In de bekroonde bundel Ogentroost had Herman Leenders ons al gewaarschuwd dat niets lijkt wat het is, en met de bundel Vervalsingen doet hij er nog een schepje bovenop door zijn gedichten `Vervalsingen te noemen. Opnieuw zet hij vraagtekens bij de mogelijkheid om met poëzie iets over de werkelijkheid te zeggen. Met deze titel geeft hij aan dat we deze gedichten moeten wantrouwen: ze zijn niet wat ze pretenderen te zijn. Ook al lijken ze waarachtig en echt, het zijn leugens, verdraaiingen, vervalsingen. Omwille van het gedicht zet hij de werkelijkheid vrolijk naar zijn hand.
Onderwerp van deze gedichten is het spanningsveld tussen weergave en realiteit, tussen vals en echt, tussen schijn en wezen, tussen dood en levend, tussen schilderij en model. Niet toevallig is het motto van deze bundel: `Il ne s agit pas de peindre la vie, il s agit de rendre la peinture vivante. (Pierre Bonnard)
Herman Leenders heeft een ambigue verhouding met de poëzie. Wanneer zij slechts spel is dan bedriegt zij, wanneer zij werkelijk wil zijn dan overschat zij haar mogelijkheden. Door het verraad en het spel in het gedicht op te nemen zoekt hij een uitweg uit deze impasse.

* Herman Leenders schrijft gestaag verder aan een pretentieloos, maar stilaan indrukwekkend poëtisch oeuvre. [ ] Wanneer hij op z'n best is, kan Leenders zijn gedichten een mild-ironische gelatenheid geven die doet denken aan Herman De Coninck in zijn late periode. - Karl van den Broeck in De Morgen over Speelgoed