Dikwijls stak hij, als het te dicht bij zijn gevoel kwam, de kop in het zand en de handen in de prut. Die handen en dat hoofd creëerden de mooiste werken, maar maakten onderweg ook veel kapot. Daarom is dit boek geen eenzijdige lofzang. De perceptie van zijn omgeving zorgt voor evenwicht in het verhaal, over een leven dat nooit in balans was. Ergens achter in de zestig gaat Rob Verlinden naakt. Hij geeft een onthullend kijkje achter de schermen van zijn bestaan, en laat zich daarnaast – nietsontziend – ontleden door hen die hem omringen.