Verzamelde gedichten bevat naast zijn debuutbundel Hartslag uit 1939 en de laatste bundel Een toegevoegd zintuig (1992) een ruime keuze uit alle andere bundels van Adriaan Morriën: Landwind (1942), Het vaderland (1946), Verzen van een vader (1960), Moeders en zonen (1962), Het gebruik van een wandspiegel (1968) en Avond in een tuin (1980). Daarnaast zijn nog zestien verspreide gedichten opgenomen.
In zijn nawoord bij deze uitgave schreef Morriën: 'In Verzamelde gedichten heb ik mijn "dichterlijke levenswerk" bijeengebracht. [...] Belangstellenden die mij de laatste jaren met een zekere regelmaat vroegen op welke wijze zij zich bepaalde vroegere bundels, waaruit ik bij voorkomende gelegenheden heb voorgelezen, zouden kunnen verschaffen, moest ik steevast antwoorden: "In het antiquariaat misschien..." Het doet mij plezier dat ik ze nu naar dit voorbeeldig uitgegeven boek kan doorverwijzen.'
LICHT
Ik lig verlamd van denken aan het leven:
ik kan de harde kern van 't licht niet breken
en wegen vinden in de stilte van de zon.
't Heelal is ongegrond en mijn gevoel is hol.
't Geluid verwijdert zich van mijn gehoor,
mijn blikken keren tot mijn oog terug,
mijn tong blijft eenzaam op de bodem van mijn mond,
ik heb geen spijsvertering voor de tijd.
Toch leef ik vlakbij het geheim.
Elke beweging die ik doe
kan het ontdekken, ieder woord
heeft in beginsel kracht het uit te drukken.
Al mijn gedachten zijn ervan doortrokken.
Mijn bloed ijlt door de onderwereld
alsof het in mijn vezels is te zoeken.
Ik heb mijzelf aan zon en licht verloren.
In zijn nawoord bij deze uitgave schreef Morriën: 'In Verzamelde gedichten heb ik mijn "dichterlijke levenswerk" bijeengebracht. [...] Belangstellenden die mij de laatste jaren met een zekere regelmaat vroegen op welke wijze zij zich bepaalde vroegere bundels, waaruit ik bij voorkomende gelegenheden heb voorgelezen, zouden kunnen verschaffen, moest ik steevast antwoorden: "In het antiquariaat misschien..." Het doet mij plezier dat ik ze nu naar dit voorbeeldig uitgegeven boek kan doorverwijzen.'
LICHT
Ik lig verlamd van denken aan het leven:
ik kan de harde kern van 't licht niet breken
en wegen vinden in de stilte van de zon.
't Heelal is ongegrond en mijn gevoel is hol.
't Geluid verwijdert zich van mijn gehoor,
mijn blikken keren tot mijn oog terug,
mijn tong blijft eenzaam op de bodem van mijn mond,
ik heb geen spijsvertering voor de tijd.
Toch leef ik vlakbij het geheim.
Elke beweging die ik doe
kan het ontdekken, ieder woord
heeft in beginsel kracht het uit te drukken.
Al mijn gedachten zijn ervan doortrokken.
Mijn bloed ijlt door de onderwereld
alsof het in mijn vezels is te zoeken.
Ik heb mijzelf aan zon en licht verloren.
