Julian Barnes vertelt openhartig en met lichte zelfspot over momenten in zijn leven waarop hij tot een nieuw inzicht is gekomen, en hoe hij daardoor van mening is veranderd. Bijvoorbeeld als zelfverklaard taalpurist die schoorvoetend toegeeft dat bepaalde woorden wel degelijk van betekenis kunnen veranderen, of als geëngageerde burger die niet altijd op dezelfde politieke partij stemt, of als fervente lezer wiens smaak in de loop der jaren is geëvolueerd: hij blijkt minder standvastig dan hij altijd wilde geloven. Zelfs zijn opvattingen ten aanzien van het geheugen zijn grootste literaire thema bij uitstek blijken leniger dan hij altijd dacht. En dat is niet erg. Sterker nog, voortschrijdend inzicht hoort bij ouder worden, bij het voortschrijden van de tijd.
