'Vreemd eten' is het nieuwe boek van Hans van Hartevelt waarin zowat alle aspecten aan bod komen die te maken hebben met eten als wereldwijde dagelijkse bezigheid en met eten in de betekenis van voedsel.
"Ik had weleens schouderophalend gelezen over mensen die hun smaak plots waren kwijtgeraakt en beweerden daardoor hun levenslust langzaamaan te verliezen. Nu pas begreep ik wat het moest betekenen om dagelijks te malen op louter stof, geen príkkels te ontvangen en alleen te slikken om te overleven."
Hans van Hartevelt reist voor zijn werk al ruim 25 jaar rond de wereld. Zijn bezoeken aan meer dan dertig landen in Azië, Afrika en Zuid-Amerika zijn een voortdurende inspiratiebron voor zijn schrijverschap en vormen het decor voor de veertien verhalen in 'Vreemd eten'.
"Dan kijkt hij mij kinderlijk hoopvol aan en wijst met ruim gebaar op Indiase kookkunst. Stiekem heb ik al op mijn wijzerplaat gegluurd en uitgerekend hoelang de reis 'als alles meezit' nog duurt. Ik hang mijn neus snel boven geroosterd lamsvlees en denk voordat ik hap: het vlees is zwak"
Ze zijn gegroepeerd rond de thema's het genot van het eten, de noodzaak van het eten, de entourage van het eten en de locatie van het eten. Eenieder komt met dit boek aan zijn trekken. Of het nu gaat om de wederwaardigheden tijdens een Nederlands staatsdiner, of om eten om te overleven, of over eten tot de dood erop volgt, over eten onder armen, eten als obsessie, eten zonder smaak of zelfs over gegeten worden...
"Van het zilveren plateau dat hem met brede grijns wordt voorgehouden, plukt hij een glas jus d'orange en zegt: 'Dank je, Timo.' Langzaam vergroot Jochem zijn territorium, schuift langs converserende ministers. Bloemrijke taal en mooie zinnen over hoop en toekomst worden gesproken, hij vangt woorden op die de wereld beter moeten maken, hij slikt, zucht onhoorbaar, maar laat zich niet afleiden. Zijn blik is immer waakzaam voor een arm die wenkt, een gezicht dat vraagt of klaaglijk kijkt en altijd weet hij waar de hoge ambtenares staat. Hij verliest haar nooit uit het oog."
"Ik had weleens schouderophalend gelezen over mensen die hun smaak plots waren kwijtgeraakt en beweerden daardoor hun levenslust langzaamaan te verliezen. Nu pas begreep ik wat het moest betekenen om dagelijks te malen op louter stof, geen príkkels te ontvangen en alleen te slikken om te overleven."
Hans van Hartevelt reist voor zijn werk al ruim 25 jaar rond de wereld. Zijn bezoeken aan meer dan dertig landen in Azië, Afrika en Zuid-Amerika zijn een voortdurende inspiratiebron voor zijn schrijverschap en vormen het decor voor de veertien verhalen in 'Vreemd eten'.
"Dan kijkt hij mij kinderlijk hoopvol aan en wijst met ruim gebaar op Indiase kookkunst. Stiekem heb ik al op mijn wijzerplaat gegluurd en uitgerekend hoelang de reis 'als alles meezit' nog duurt. Ik hang mijn neus snel boven geroosterd lamsvlees en denk voordat ik hap: het vlees is zwak"
Ze zijn gegroepeerd rond de thema's het genot van het eten, de noodzaak van het eten, de entourage van het eten en de locatie van het eten. Eenieder komt met dit boek aan zijn trekken. Of het nu gaat om de wederwaardigheden tijdens een Nederlands staatsdiner, of om eten om te overleven, of over eten tot de dood erop volgt, over eten onder armen, eten als obsessie, eten zonder smaak of zelfs over gegeten worden...
"Van het zilveren plateau dat hem met brede grijns wordt voorgehouden, plukt hij een glas jus d'orange en zegt: 'Dank je, Timo.' Langzaam vergroot Jochem zijn territorium, schuift langs converserende ministers. Bloemrijke taal en mooie zinnen over hoop en toekomst worden gesproken, hij vangt woorden op die de wereld beter moeten maken, hij slikt, zucht onhoorbaar, maar laat zich niet afleiden. Zijn blik is immer waakzaam voor een arm die wenkt, een gezicht dat vraagt of klaaglijk kijkt en altijd weet hij waar de hoge ambtenares staat. Hij verliest haar nooit uit het oog."
