Haar oeuvre is op dat ene meisjeboek na zo goed als vergeten en dat is onterecht. In Vriendelijke anarchie worden elf korte verhalen aan de vergetelheid ontrukt. Ze tonen de vele kanten van Top Naeff: ironie, wrangheid, sentimentaliteit, mededogen - en dat alles in een verzorgde stijl.
Criticus Menno ter Braak roemde in 1936 de 'superieure ironie' van Top Naeff, die haar 'tot een schrijfster van formaat maakte, op een geheel ander plan dan welke harer vrouwelijke collega's van haar generatie ook.'