Gaston Durnez kijkt naar 'zijn' Vlaanderen van de jaren dertig en veertig 'Vroeger? Het had maar één groot voordeel: Vroeger waren wij veel jonger.' Onder dat motto vertelt Gaston Durnez herinneringen aan zijn jeugd. Het is het verhaal van de zevende zoon in een arbeidersgezin met elf kinderen, in de woelige tijd tussen de twee wereldoorlogen en in de bezettingsjaren veertig.
Dit boek voert ons van de West-Vlaamse grensstreek, waar de '14-18' bestendig aanwezig bleef, tot in het landelijke Brabant. Hij evoceert de tijd van de 'zwingelaars' in het vlas aan de Leie, de pendelaars naar Noord-Frankrijk, het liefdadige 'Werk van koningin Astrid' toen het 'kindergeld' en de 'congé payé' werden uitgevonden, de tijd dat kinderen opgroeiden in 'huzekotjes', terwijl bossen en velden hun vrije speelpleinen vormden en de straat nog van hen was, de tijd van de dreiging en de honger van de oorlog...
Dit boek voert ons van de West-Vlaamse grensstreek, waar de '14-18' bestendig aanwezig bleef, tot in het landelijke Brabant. Hij evoceert de tijd van de 'zwingelaars' in het vlas aan de Leie, de pendelaars naar Noord-Frankrijk, het liefdadige 'Werk van koningin Astrid' toen het 'kindergeld' en de 'congé payé' werden uitgevonden, de tijd dat kinderen opgroeiden in 'huzekotjes', terwijl bossen en velden hun vrije speelpleinen vormden en de straat nog van hen was, de tijd van de dreiging en de honger van de oorlog...
