'Je komt op een dag thuis en de voordeur staat open. Er hangen vreemde jassen aan de kapstok, het fornuis en de kastjes zijn overgeschilderd in knalrood, niet echt je lievelingskleur. En er zitten mensen aan de eettafel die je niet kent. Ze blijven daar urenlang zitten, eten alles op wat er gekookt is en ze gaan nog steeds niet naar huis. Ik zou me verloren voelen. En jij?'
In deze roman 'Waar hemel en aarde elkaar kussen' vertelt een vrouw hoe ze in het proces van weten en vergeten terecht komt. Dementie. Ze neemt je mee in dit niemandsland. Een labyrint waarin je verloren rondloopt, soms wanhopig en boos, soms helder en licht. Hoe vind je hierin de weg terug naar wie je dacht te zijn?
Vier jaar lang interviewde de schrijfster haar moeder over dit vergeetproces. Uit alle verhalen ontstond deze roman, waarin een intiem, warm en liefdevol portret getekend wordt van een bijzondere wijze vrouw, Apolonia.
