‘Mammie’, zei een van de kinderen. ‘Hoe lang duurt het nog voor papa bij ons komt?’ Zo hoorde de moeder scherp inademen. ‘Dat weet ik niet precies, jongen. Probeer maar te slapen. We zullen wel zien wat de morgen brengt.’ Wat de morgen brengt. Laura liet de zin één keer door haar gedachten gaan, maar niet meer. Ze kon het niet verdragen om verder dan een uur vooruit te denken. September 1857. Het stoomschip Vandervere moet de pasgetrouwde John en Laura Foster naar New York brengen, de eindbestemming van hun huwelijksreis. Ze kunnen hun geluk niet op. Totdat een storm ruw een einde maakt aan het sprookje. De Vandervere loopt veel schade op en zal onherroepelijk zinken naar de bodem van de Atlantische Oceaan. Samen met de andere vrouwen en hun kinderen kan Laura in veiligheid worden gebracht op een passerend zeilschip. De mannen moeten echter achterblijven, in de hoop dat er hulp komt. Met de dood in de ogen vecht John voor zijn behoud, terwijl hij de een na de ander om zich heen ziet verdrinken. Naarmate de dagen verstrijken, wordt het vlammetje van hoop bij Laura kleiner en kleiner. Ze probeert te accepteren dat ze haar John nooit meer terugziet, en bereidt zich voor op een leven alleen. En ze bereidt zich voor op de ontmoeting met haar schoonfamilie in New York. Maar dan loopt alles anders dan gedacht …
