Ze lag diep te slapen achter in de bus. Opgerold, duim in haar mond. Vier, misschien vijf jaar oud.
Ik draaide me om. De laatste reizigers schuifelden van me weg richting de deur. 'Van wie is dit kind?' riep ik.
Niemand keek om.
December 1940. Duitse bommen vallen op Southampton, en de bewoners vluchten naar de omliggende dorpen. In Upton vindt de pasgetrouwde Ellen Parr een meisje, slapend achter in een bus. De kleine Pamela is, zo lijkt het, moederziel alleen.
Ellen heeft altijd gedacht dat ze geen kinderen wil, maar wanneer ze Pamela bij zich in huis neemt, blijft niets bij het oude: het verleden dat ze achter zich had gelaten en de toekomst waarvan ze had gedroomd.
Terwijl de oorlog voortwoedt, wordt de band tussen Ellen en Pamela steeds sterker. Maar als de gevechten ophouden begint het besef te dagen dat het nooit de bedoeling was dat Pamela bij haar zou blijven...
We moeten dapper zijn is een roman over moed en tederheid, over ontberingen en vriendschap, en over de ongelofelijke kracht van de liefde voor een kind.
