Sterk, zowel fysiek als emotioneel; slim; loyaal; vriendelijk; grappig: mijn droomman in slechts een paar woorden en tevens de man die niet bestaat. Na vele exemplaren te hebben getest is dat toch wel mijn definitieve conclusie.
Mijn veel te aantrekkelijke persoonlijke begeleider is de enige die een beetje in de buurt komt. Maar niet helemaal, want hij wijst me telkens af. Dat kan ik niet over me heen laten gaan. Ik bedoel... misschien is hij mijn droomman wel niet, maar dat wil niet zeggen dat ik zijn droomvrouw niet kan zijn. Toch? Of hij dat wil of niet.
Deff
Ik weet dat ik niet voor haar moet vallen. Er zijn honderden redenen om niet aan dit gevoel toe te geven. De belangrijkste is dat ze mijn patiënt is. Ze is wild, roekeloos en als ze doorgaat met haar baldadige gedrag gaat het niet goed met haar aflopen en zal ik het allemaal gade moeten slaan zonder er iets aan te kunnen doen. Maar ik kan haar niet aan haar lot overlaten. Haar behandeling is voorbij. Toch kan ik niet stoppen aan haar te denken. Waarom kan ik dit gevoel niet stoppen? Ik droom zelfs over haar en de dromen zijn zo levendig...