Vanavond is het feest in de stad, we zullen vrolijk zijn en drinken, dansen, zingen. Je wees haar aan, het biggenkind
dat eraan moest geloven. Zingen zullen ze, zei je. Zingen zullen ze allemaal.
In Wisselplaats geeft Monique Wilmer-Leegwater woorden aan de vervreemding tussen de mens en zijn natuurlijke omgeving.
Waar is nog sprake van herkenning en verbondenheid? Is het hebben van een menselijke taal een voorwaarde om te mogen
bestaan? In deze bundel klinkt de roep van een gezamenlijke oorsprong. Omarmen we die nog of gaan we eraan voorbij? Een
reflectie in poëzie.
Uit je wervels komen vleugelpennen, uit je keel
een onvergetelijk vuur, dat is het begin.
dat eraan moest geloven. Zingen zullen ze, zei je. Zingen zullen ze allemaal.
In Wisselplaats geeft Monique Wilmer-Leegwater woorden aan de vervreemding tussen de mens en zijn natuurlijke omgeving.
Waar is nog sprake van herkenning en verbondenheid? Is het hebben van een menselijke taal een voorwaarde om te mogen
bestaan? In deze bundel klinkt de roep van een gezamenlijke oorsprong. Omarmen we die nog of gaan we eraan voorbij? Een
reflectie in poëzie.
Uit je wervels komen vleugelpennen, uit je keel
een onvergetelijk vuur, dat is het begin.
