Wolfjelief en de windsoldaten volgt in een ontwapenend woordenspel het spoor van de dichter in een cadans die afwisselend wiegt en wakker schudt. De dichter laat zich leiden door de wind en ondervindt ook de dynamiek ervan. Hij vindt inspiratie bij zijn muze en haar hond. Hij stort zijn hart uit en ontfermt zich over zijn dichterschap. Hij onderwerpt zich aan de goden. Hij onderzoekt het fenomeen ‘pijn’. Hij laat zijn handen likken door de wolven om zich tenslotte te verenigen met de mens achter de dichter in het vertrek van de liefde.
