Als door zwijgen niets tot stand komt, maar door spreken niets zich staande houdt, welke keuze maak je dan?
Nadat Anne, moeder van twee jonge kinderen, haar huwelijk met huiselijk geweld weet te ontvluchten, bouwt ze in korte tijd succesvol een nieuw leven op.
Jaren later, wanneer haar dochter Merel haar eindexamen heeft gehaald, gaan ze samen naar Parijs om het te vieren. Daar, op een overvol terras onder de Eiffeltoren, biecht Merel een geheim op waar ze jarenlang over gezwegen heeft.
Anne, ontmoedigd en verslagen, belooft haar dochter om niemand iets te vertellen, maar ontdekt dat ze dat niet kan. Ze wil de pijnlijke zwijgban doorbreken, maar komt dan tot de schokkende ontdekking dat juist door te spreken niets en niemand zich nog staande houdt. Gelukkig zijn er dan nog vrouwen in de stilte, die haar juist dankzij hun zwijgen een groot lichtpunt brengen; haar voormoeders.
In ‘Zwijgpijn’ laat de auteur op filmische wijze de complexiteit en menselijkheid zien van een eigentijds maatschappelijk drama. In deze systemisch beschreven familiegeschiedenis blijkt de wond van het heden diep geworteld te zijn in de historie van haar voorouders die sinds 1597 leefden op een vergeten grensgebied tussen Duitsland en de rauwe Groningse kleigrond. Mythes rondom de polariteiten van slachtoffer- en daderschap worden doorbroken, de waarde van zowel het spreken als het zwijgen erkend en het ouderschap dat wankelt, vindt na een ploeterende zoektocht uiteindelijk rust in de overgave aan ‘wat is’ dankzij de verzoening met ‘wat was’.
Dit verhaal kruipt onder je huid, blijft weg bij oordelen en laat de lezer tot eigen conclusies komen. Het beoogt het zwijgtaboe rondom grensoverschrijdend gedrag te helpen doorbreken en troost te bieden waar dat (nog) niet kan.
Nadat Anne, moeder van twee jonge kinderen, haar huwelijk met huiselijk geweld weet te ontvluchten, bouwt ze in korte tijd succesvol een nieuw leven op.
Jaren later, wanneer haar dochter Merel haar eindexamen heeft gehaald, gaan ze samen naar Parijs om het te vieren. Daar, op een overvol terras onder de Eiffeltoren, biecht Merel een geheim op waar ze jarenlang over gezwegen heeft.
Anne, ontmoedigd en verslagen, belooft haar dochter om niemand iets te vertellen, maar ontdekt dat ze dat niet kan. Ze wil de pijnlijke zwijgban doorbreken, maar komt dan tot de schokkende ontdekking dat juist door te spreken niets en niemand zich nog staande houdt. Gelukkig zijn er dan nog vrouwen in de stilte, die haar juist dankzij hun zwijgen een groot lichtpunt brengen; haar voormoeders.
In ‘Zwijgpijn’ laat de auteur op filmische wijze de complexiteit en menselijkheid zien van een eigentijds maatschappelijk drama. In deze systemisch beschreven familiegeschiedenis blijkt de wond van het heden diep geworteld te zijn in de historie van haar voorouders die sinds 1597 leefden op een vergeten grensgebied tussen Duitsland en de rauwe Groningse kleigrond. Mythes rondom de polariteiten van slachtoffer- en daderschap worden doorbroken, de waarde van zowel het spreken als het zwijgen erkend en het ouderschap dat wankelt, vindt na een ploeterende zoektocht uiteindelijk rust in de overgave aan ‘wat is’ dankzij de verzoening met ‘wat was’.
Dit verhaal kruipt onder je huid, blijft weg bij oordelen en laat de lezer tot eigen conclusies komen. Het beoogt het zwijgtaboe rondom grensoverschrijdend gedrag te helpen doorbreken en troost te bieden waar dat (nog) niet kan.
