Dit aangrijpende verhaal is een van Tolstojs meesterwerken en wordt vaak genoemd als het beste voorbeeld van een novelle. Een vooraanstaand rechter van het gerechtshof lijdt aan een mysterieuze ziekte en is ervan overtuigd dat hij hieraan zal sterven, al denkt zijn familie daar heel anders over. Zijn collega’s zijn ondertussen vooral bezig met de voordelen die zijn dood zal brengen. Hij blikt terug op zijn jonge jaren en het verloop van zijn huwelijk; stap voor stap onderkent de man de leegte van zijn leven. Op zijn karakteristieke indringende wijze beschrijft Tolstoj hoe Ivan Iljitsj zieker en zieker wordt en hoe zijn omgeving hem nauwelijks serieus neemt.
One of the most impressive books I've read in years. The way Tolstoy describes the final weeks of a dying man got under my skin.
I read it before watching Living, the remake of Ikiru, which was 'loosely based' on Tolstoy's novel. Living is totally different though in the effect it had on me - it left me with a light smile on my face, albeit a rather melancholic one. But Tolstoy's words left me intensely sad, and grieving all over again for my mother who died 7 years ago.