Peter Verhelst reed op de autosnelweg toen hij bij het inhalen over het wiel reed van een vrachtwagen. Hij ging drie keer over de kop, en overleefde wonderbaarlijk. In de luttele seconden van de crash ontstond er een scheur in tijd en ruimte.
Verhelst beschrijft op weergaloze wijze de plekken en tijden waar hij tijdens het ongeval een glimp van opving. De ultieme ruimte waar alles samenkomt is het eiland Sandy - 'een traumaruimte waar in comatijd wordt gerekend en dat zich bevindt op de lengte- en breedtegraden van alle plekken ter wereld waar alle levende wezens enkele seconden of enkele uren verloren. De vermisten, de vergeters, zij die vergeten zijn, de verliezers, de spoorlozen, de dodo's, de mammoeten en de sokken.'
De kunst van het crashen is een volstrekt originele roman, een tour de force vol verhalen-in-verhalen waarbij het geheel zo ontzettend veel groter is dan de optelsom van de delen. Naast het autobiografische element van de crash en het herstel, worden we als lezer getrakteerd op een poëtische taalrijkdom en een verbeeldingskracht die zijn gelijke niet kent.
Over Geschiedenis van een berg (2013):
'Wonderlijke novelle.' DE STANDAARD ****
'Aanrader voor iedereen die een safari overweegt _ of liever een taaltrip vanuit zijn luie zetel beleeft.' KNACK ****
Over De allerlaatste caracara ter wereld (2012):
'Verhelst bedrijft visueel proza en hij zal op dat vlak niet snel overtroffen worden. Een bewonderenswaardig boek.' DE STANDAARD *****
'De allerlaatste caracara ter wereld is magie.' HUMO
Over Huis van de Aanrakingen (2010):
'Een bloedmooi boek.' DE STANDAARD ****
'Juist doordat Verhelst geen pasklare antwoorden geeft, word je aan het denken gezet. Verhelst schrijft goede, rake zinnen.' VRIJ NEDERLAND
