‘Frères humains, laat me u vertellen hoe het is gegaan.’ Op deze manier richt Max Aue, directeur van een kantfabriek in het noorden van Frankrijk, zich tot de lezers, die hij bij zijn verhaal betrekt door hun voor te houden dat wat hij te vertellen heeft ook zijn lezers aangaat.
De Welwillenden is een minutieus verslag van alles wat hij tijdens de oorlog als ‘functionaris van de dood’ heeft meegemaakt aan het oostfront, in Polen, Hongarije, de Oekraïne, Rusland en Berlijn. De lezer maakt kennis met schuldigen die ook slachtoffer zijn, slachtoffers die ook schuld dragen, beulen die geen enkel schuldgevoel kennen. Max Aue schrijft om na te gaan ‘of hij nog iets kan voelen, of hij nog kan lijden’ na alles wat hij, als gezagsgetrouwe onderdaan, in opdracht van zijn land heeft moeten doorstaan.
