Een kleine maand na de geboorte van zijn dochter heeft Marcel weer contact met zijn broer Mark. Het contact is verslechterd door diens aanhoudende alcoholisme. Maar nu heeft Mark nieuws: hij blijkt al een jaar bezig om euthanasie te regelen en het is hem gelukt, het gaat binnenkort gebeuren.
In Gelukkig hebben we de foto’s nog beschrijft Marcel Langedijk het rauwe verhaal zoals het is: het ongeloof, de herinneringen, het verdriet, het afscheid nemen en de onvermijdelijke dood van Mark. En er volgt nog een onverwachte nasleep als het verhaal internationaal veel aandacht krijgt. Mark hield bovendien in de laatste fase van zijn leven een dagboek bij. We lezen tussendoor de hartverscheurende momenten van iemand die niet zonder drank kan leven, maar ook niet kan leven met de alcohol en zijn angsten, zonder uitzicht op verbetering.
