November ritselt waar de vogel zoekt./ Ook mijn geheugen blijft maar ritselen./ Mijn dochter zien, dat gaat nu niet./ Betegel dit mislukte broedgebied.
In dwingende, intense verzen schrijft Idwer de la Parra over liefde, vaderschap en afscheid, over de onmogelijkheid dingen achter je te laten. Zijn toegankelijke vertelstem roept een ongezochte en volstrekt eigen wereld op. Die kan hard zijn en vol onheil, want ‘van woorden kun je messen maken,/ van lange stilte slijpend staal’, maar zodra de blik op de natuur wordt gericht, klinkt er een mildere toon in Grond. Je kunt niet ontsnappen aan massa, beweging, de ster Antares en de nacht als koffiedik.
