Helen Knopper heeft aan haar boek Het loopt het ademt het leeft de ondertitel 'Biografie van een vriendschap' meegegeven. Daarin beschrijft zij de omgang met hartsvriendin Roos Bonheur die in 1979 begon en in 1995, het sterfjaar van Roos, eindigde. De zestien jaar durende relatie van de auteur met de intelligente en zeer belezen Roos mag heftig genoemd worden. De beschreven scènes liegen er niet om. Een meningsverschil volstond om een conflict te ontketenen. Het verschil tussen beide vrouwen dat echter fnuikend was voor de vriendschap betrof het overmatig alcoholgebruik van Roos. Door haar agressieve dronk, die zich uitte in woedeaanvallen, kon een harmonisch samenzijn eindigen in slaande ruzie. Met als gevolg een separatie waar beiden onder leden. En dan maakten ze het weer goed door de strijdbijl te begraven en op grootse wijze de verzoening te vieren.
"Roos was dood. Mijn heksenketel. Die deed wat ik nooit zou durven: in een holle treurwilg van het Flevopark de nacht doorbrengen. Die goed kon luisteren. De aandacht, en niet te vergeten de troost die zij mij schonk, heb ik in geen andere relatie herhaald gezien. In ieder geval niet met dezelfde royaliteit. Niet met de onbaatzuchtigheid waarmee zij gaf wat ze te geef had. Roos. De enige mens aan wie ik mezelf kwijt kon."
Het loopt het ademt het leeft is een indrukwekkend verhaal over een onmogelijke vriendschap.
