In 1998, tijdens de tweede Congolese oorlog, opende gynaecoloog Denis Mukwege een ziekenhuis waar hij vrouwen behandelt die het slachtoffer zijn van gewelddadige verkrachtingen.
Congolese milities hebben verkrachting en genitale verminking tot oorlogswapens gemaakt: niet alleen worden de vrouwen kapotgemaakt, ook familieverbanden en sociale en economische structuren worden vernietigd. Mukwege stelt deze misdaden aan de kaak, maar de Congolese regering blijft ze ontkennen. In 2006 informeerde hij in een toespraak voor de Verenigde Naties de internationale gemeenschap. Mukwege heeft meerdere moordaanslagen overleefd en wordt voortdurend beveiligd. Hij strijdt onvermoeibaar aan de zijde van de vrouwen om een einde te maken aan deze onaanvaardbare wreedheden. Pleidooi voor leven is het verslag daarvan. Tegelijkertijd is het boek een autobiografie: Mukwege vertelt hoe uit zijn achtergrond verklaarbaar is dat dit zijn levenspad werd.
Op 5 oktober 2018 ontving hij de Nobelprijs voor de Vrede, samen met Nadia Murad Basee.
