`Wat goed is, stijgt boven de etiketten uit, schreef De Morgen over Het moest maar eens gaan sneeuwen , het overrompelende poëziedebuut van Tjitske Jansen waarin ze als met de ogen van een kind keek naar haar ervaringen in heden en verleden. In Koerikoeloem , bekroond met de Anna Bijns Prijs, beschreef ze haar persoonlijke geschiedenis in sprookjesachtige observaties. Ook haar nieuwe boek, Voor altijd voor het laatst , heeft een persoonlijke inslag maar voor het eerst drukt Tjitske Jansen zich uit in proza. Met scherpe blik en een even ontroerend als ontluisterend oog voor detail schetst ze een jeugd waarin grote keuzes gemaakt moeten worden. De opgroeiende vrouw die ze portretteert, schaaft soms haar huid aan de werkelijkheid, waarin ze tastend maar kordaat haar weg zoekt.
Onder leiding van miljonair Anne helpt Jessie in 1918 bij de Franse wederopbouw door kinderbibliotheken op te zetten in omgebouwde ambulances. Totdat ze op een dag spoorloos verdwijnt.
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
Een hartverwarmend verhaal over vasthouden en loslaten te midden van de storm, en een vriendschap die zelfs de diepste wonden heelt. Van de auteur van Onder de magnolia.
Reageren op Voor altijd voor het laatst
Wil je kort reageren op dit boek of een vraag stellen aan andere lezers, plaats dan een reactie.