Een bejaarde man heeft een lang leven achter zich en over de tijd die hij nog te gaan heeft, maakt hij zich geen illusies. Al heeft hij nooit een stap buiten zijn eigen dorp gezet, hij weet dat de wereld naar de haaien gaat. Zijn demente vrouw zit in een verpleeghuis, waar hij iedere dag trouw heen rijdt om haar te helpen. Daar wordt hij dag na dag geconfronteerd met de naderende dood, en wat doe je dan? Je gaat je eigen begrafenis regelen. Je schrijft een testament, maakt alvast een praatje met de dominee – die ook nog vrouw blijkt te zijn, dat had je vroeger niet! – en timmert je eigen doodskist. Als de ouwe zeur een ongelukje krijgt met die kist en in het ziekenhuis belandt, blijkt dat de moderne tijd toch ook zijn goede kanten heeft – al zal hij dat natuurlijk nooit toegeven.
In Vroeger was alles beter! blinkt Tuomas Kyrö uit in gitzwarte humor en absurdistische satire. Net als in Haas & bedelaar heeft dit nieuwe boek van Kyrö sterk maatschappijkritische kanten. Nu eens hoofdschuddend dan weer bulderend van het lachen volg je als lezer de mopperende oude man, die soms toch ook een beetje gelijk blijkt te hebben.
Voor lezers van Arto Paasilinna's De zelfmoordclub, Jonas Jonassons De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween en Hendrik Groens Pogingen iets van het leven te maken.
