Ik houd van verhalen waarin ik volledig kan opgaan. Mijn personages heb ik het liefst kleurrijk - buitenbeentjes welkom! - en sterk. Ik heb het niet zo begrepen op zelfbeklag. Mooi vind ik als een personage een evolutie meemaakt, waaruit ook ik als lezer iets kan leren. Ik houd niet van pure oorlogsverhalen. Van een goed opgebouwd verhaal kan ik echt genieten. Al te oppervlakkige verhalen lees ik wel uit, maar ze geven me geen voldoening. En verder is er de taal: ik houd van mooie taal, geen schoonschrijverij maar zorgvuldig en raak gekozen woorden in goed opgebouwde zinnen die je als lezer de indruk geven dat het moeiteloos ging.
Op basis van de boeken die je hier opgeeft en de boeken op je boekenplankjes, denk ik dat ik het perfecte boek voor je gevonden heb. Je bent duidelijk niet bang van dikke romans, zolang de personages en plotwendingen maar goed zitten. Een fantastisch opgebouwd verhaal met meerdere buitenbeentjes vind je terug in Greenwood van Michael Christie. Wat aanvankelijk een klimaatroman lijkt te zijn, ontpopt zich al na enkele hoofdstukken tot een meesterlijk familie-epos. De auteur start in de nabije toekomst (2038) en duikt van daaruit in de geschiedenis van de familie Greenwood. Het is een verhaal waarin generaties elkaar aantrekken en afstoten. De beschrijving van de personages, maar ook van de omgeving vond ik enorm goed. Het leek alsof ik midden in het verhaal stond en hoe uiteenlopend de personages ook zijn, ik zag ze allemaal voor me en leefde met hen mee. De roman is zo rijk dat het onmogelijk is om samen te vatten, maar de vele vijf-sterren beoordelingen van lezers spreken boekdelen.
Omdat je ook aangeeft dat taalgebruik best belangrijk voor je is, denk ik dat je ook zal genieten van Vaderland van Fernando Aramburu. Vaderland speelt zich af in een klein Baskisch dorpje waar de ETA de plak zwaait. Bittori en Miren zijn beste vriendinnen. Ze delen lief en leed en zijn op de hoogte van elk detail uit elkaars leven. Ook hun echtgenoten brengen hun vrije tijd al wielrennend en kaartend samen door. Wanneer blijkt dat Mirens oudste zoon steeds meer betrokken raakt bij ETA-activiteiten wordt dit door de vriendinnen gezamenlijk besproken. Aan die vertrouwelijkheid komt abrupt een einde wanneer Txato, de man van Bittori wordt afgeperst. In het hele dorp verschijnen er lasterende spreuken over hem, waardoor niemand zich nog met hem durft te associëren. Joxian, Mirens echtgenoot, wil zijn vriend tonen dat hij nog achter hem staat, maar durft in het openbaar geen toenadering zoeken. Is het lafheid of zelfbehoud? Het is aan de lezer om dat te beslissen, wel duidelijk is hoe het volledige dorp zich als één man tegen het gezin keert. Vaderland is een roman met vele lagen die op een interessante manier geschreven is. De inhoud is actueel, maar gelukkig zonder moraliserend te zijn.
Met deze twee romans ben je al verzekerd van vele uren leesplezier. Laat gerust weten wat je ervan vond!
