Tien vragen aan Literatour-auteur Marlies Allewijn

Marlies Allewijn groeide op in Zeeland en woont nu in Amsterdam. In 2012 verscheen haar (semi-)autobiografische debuut SchEef. Daarna volgden de oorlogsroman Ze was 16, de biografische roman De meid, waarmee ze werd genomineerd voor de Zeeuwse Boekenprijs en de roman Barsten. Allewijn is eveneens de auteur van het geschenk voor de Week van het Zeeuwse Boek 2019.

Foto: © Romy van Leeuwen

Wat is je mooiste jeugdherinnering als het om lezen gaat?

Vooral toen ik nog op de basisschool zat, verslond ik boeken. Ik las overal: op de bank, in de auto, in de tuin, maar toch wel het allerliefst in bed. En dan vooral als ik eigenlijk al moest slapen. Ik herinner me nog goed het gevoel van stiekem het lampje aan doen als ik mijn ouders — na de kus voor het slapengaan — de trap weer af hoorde gaan. Maar ook hoe ik vliegensvlug het lampje weer uit moest doen als ik rumoer in de gang hoorde of voetstappen op de trap. Vaak lukte het me om op tijd te doen alsof ik lag te slapen als een van mijn ouders om een hoekje gluurde. Maar soms was ik zo verdiept in een verhaal dat ik helemaal niks hoorde en dus op heterdaad werd betrapt. Streng werd dan gezegd dat ik nu écht moest gaan slapen, maar ik zag ook altijd die lichte twinkeling in — vooral — mijn moeders ogen. Ze snapte het wel, dat ik wilde lezen.

Wat is volgens jou de definitie van succes als auteur?

Natuurlijk is het heel fijn als je boeken goed verkocht worden, maar helaas is het niet voor veel Nederlandse schrijvers weggelegd dat ieder boek een bestseller wordt. Dat betekent volgens mij niet dat je dan niet succesvol bent als schrijver. Ik vind het heel erg fijn om van lezers te horen wat ze van mijn boeken vinden. Als zij me laten weten dat een boek ze heeft geraakt, aan het denken heeft gezet, of heeft geholpen met iets, dan is het boek wat mij betreft succesvol (en daarmee ik als auteur dus ook). Maar natuurlijk droom ik ook van een plekje in de bestsellerlijst.

Wat vind jij het leukste aan een schoolbezoek en het ontmoeten van jonge lezers?

Tijdens schoolbezoeken vind ik het leuk om samen met de leerlingen verhalen te schrijven. Natuurlijk is dat spannend en dat merk je in het begin ook wel; schoorvoetend doet (bijna) iedereen mee. Maar al snel worden de meeste mensen enthousiast en komen ze met de meest fantastische verhalen. En als het ijs eenmaal gebroken is, dan durven de leerlingen ook vragen te stellen. Die zijn heel erg verschillend. Soms gaan ze over verhalen die ze zelf al schreven, soms over hoeveel geld je verdient met boeken schrijven, soms geven lezers me suggesties voor een vervolg en soms stellen ze vragen over mijzelf. Ik vind vooral het enthousiasme van de lezers heel erg leuk!

Welk advies zou je jongeren willen geven die zelf graag willen schrijven?

Er zijn twee adviezen die ik zelf heb gekregen waar ik veel aan heb gehad.

Durf lelijk te schrijven: Soms kun je jezelf behoorlijk in de weg zitten omdat je wilt dat iedere zin raak en mooi is. Je bent dan zo bezig met de vorm dat je vastloopt. Ik heb gemerkt dat zodra ik het 'mooi schrijven' loslaat het verhaal vanzelf weer op gang komt. En die lelijke zinnen en/of woorden laat je uiteindelijk natuurlijk niet staan. Je kunt alles nog aanpassen tijdens het herschrijven bijvoorbeeld.

Kabbel niet: Als je iets te vertellen hebt, vertel het dan ook en draai er niet om heen. Je wilt dat je lezer iets voelt bij je verhaal. Dat kan alleen als je dwars door de angsten, het verdriet, de blijdschap, de boosheid of verliefdheid van je personages heen gaat. Ik vond dat in het begin een beetje eng, want als het personage boos is, dan ben ik dat ook. En de hele dag boos zijn is niet echt prettig. Maar aan de andere kant; soms ben je ook wel eens een hele dag verliefd.

Welke leestip zou je jongeren willen geven die het liefst niet lezen?

Een tijdje geleden ontdekte ik de 'Heartstopper'-serie van Alice Oseman. Ik was er eerst wat sceptisch over, want in de comic stonden (vooral in het eerste deel) amper woorden. Maar ik vond Nick en Charlie leuk en aandoenlijk, dus ik las (keek) door. En voor ik het wist, zat ik in het (inclusieve en belangrijke) verhaal. Ik heb inmiddels deel twee tot en met vier ook gelezen. (En ik kan niet wachten op deel vijf.) Ik kan me niet anders voorstellen dan dat je door het lezen van de serie fan wordt van Nick en Charlie (en Tao, Elle, Darcy en Tara). En misschien word je daardoor ook wel nieuwsgierig naar de novelles (waar veel minder plaatjes in staan) die Oseman schreef… En wie weet ben je daarna zó enthousiast over lezen geworden, dat de stap naar een roman zo gemaakt is. (En als dat niet zo is, dan is het fantastisch dat je 'Heartstopper' hebt gelezen!)

Welke muziek is volgens jou perfect om bij te schrijven (of lezen) en waarom?

Muziek is voor mij heel belangrijk als ik schrijf en soms is het ook belangrijk binnen het verhaal. De hoofdstukken van mijn laatste roman Barsten beginnen allemaal met een stukje tekst uit een liedje. Deze jaren 60-liedjes zijn belangrijk in het leven van hoofdpersoon Sari. Je kunt alle muziek uit Barsten trouwens vinden op Spotify.

Dit is meteen een mooi moment om te vertellen dat ik werk aan een nieuwe Young Adult-roman. En vooruit, ik verklap ook maar meteen de titel: Na de klap. Tijdens het schrijven van dit verhaal luister ik vaak naar muziek. Het zijn heel uiteenlopende liedjes; van jaren 80-muziek met synthesizers tot muziek van nu. De muziek helpt me in het gevoel van de hoofdpersoon Robin te stappen. Ik ben van plan om ook voor Na de klap een afspeellijst te maken.

Kun je leven van het schrijven, of doe je er nog iets naast?

Nee, ik kan niet leven van het schrijven. Ik zou nu natuurlijk moeten zeggen dat ik dat heel jammer vind. Maar deels vind ik het ook wel lekker om soms met iets anders bezig te zijn dan het verhaal (waar ik op dat moment aan werk). Naast het schrijven van boeken schrijf ik artikelen en interview ik mensen voor verschillende (vooral) non-profit organisaties. Ik werk meestal voor instanties die zich bezighouden met gezondheid of ziekte; bijvoorbeeld ziekenhuizen of fondsen zoals Reuma Nederland.

Daarnaast geef ik regelmatig colleges of lezingen over chronisch ziek zijn (sinds mijn twaalfde heb ik reuma). En natuurlijk bezoek ik af en toe scholen om te vertellen over mijn boeken. Doordat ik via mijn andere werk veel mensen spreek en zie, doe ik ook inspiratie op voor de romans die ik schrijf. Mijn weken zijn dus behoorlijk afwisselend en dat vind ik eigenlijk wel lekker.

Kun je jezelf als auteur omschrijven in vijf woorden?

Gevoelig, chaotisch, grondig, enthousiast, onzeker.

Hoe zie jij de toekomst van het boek voor jongeren?

Ik zie de toekomst positief in. De keren dat ik op scholen was, werd — op een enkeling na — iedereen enthousiast over met maken van een verhaal. Dus dat jongeren niet van verhalen houden, is volgens mij onzin. Het moeten alleen verhalen zijn die hen aanspreken. Aansprekende verhalen zijn er genoeg en ze zijn ook nog eens makkelijk te vinden via BookTok. Ik las pas in Trouw dat #booktok meer dan 50 miljoen views heeft. Dat zijn nogal wat mensen. Als de helft daarvan een getipt boek gaat lezen … nou, dan komt het wel goed met het boek voor jongeren.

Welke toekomstdromen heb je nog?

Ik heb al een idee voor een nieuwe roman. Die hoop ik na Na de klap te gaan schrijven. Daarnaast zou ik nog graag een non-fictie boek schrijven. En voor de nabije toekomst zou ik het fantastisch vinden als Na de klap (let op, ik zeg het gewoon) een plek in de bestsellerlijst krijgt. Want als dat zo is, dan hebben heel veel mensen Robin leren kennen. En Robin is te gek!