#ikleesthuis korte verhalen

#ikleesthuis met Herman Koch

Ik moet mijn verhaal aanpassen. Ik moet het aanpassen omdat je nu nog goed kan zien dat het is geschreven voordat het allemaal begon. Het is als met een stoomlocomotief in een roman. Met een postkoets. Locomotief en postkoets helpen ons om ons te situeren in de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Of anders gezegd: een personage dat een low-budgetvlucht naar Tenerife boekt, zal zich min of meer in ons eigen tijdsgewricht bevinden.

Lees het verhaal van Herman Koch

#ikleesthuis met Suzanne Vermeer

‘Tot de dood jullie scheidt…,’ hoor ik de trouwambtenaar nog zeggen.
 Job had me aangekeken met een glimlach, maar ik was bloedserieus geweest. Inderdaad, tot de dood ons scheidt. Een heilige belofte waar ík me in elk geval aan zal houden. Dankzij Job overleefde ik, dankzij Job bestond ik. Hij gaf me alles… en nu neemt hij het me weer af.
 Kijk nou wat er van ons is geworden. We zitten doodstil tegenover elkaar, zwijgend.

Lees het verhaal van Suzanne Vermeer

#ikleesthuis met Marie Lotte en Nydia

Marie Lotte is een volwassen vrouw van 29 als ze zichzelf glibberend van het zweet op een wc-bril terugvindt. Knettermisselijk en dubbelgeklapt van de buikpijn. Zojuist is ze in een tempootje Tour-de-France van het huis van haar scharrel naar haar eigen huis gefietst. Het afscheid van de date in kwestie was kort en een tikkeltje ongemakkelijk; de zweetdruppels stonden toen al op haar bovenlip. Het monsterlijke gevaarte dat zich in haar darmen wanhopig een weg naar buiten probeerde te banen, zocht al even naar het licht aan het einde van de tunnel en de situatie was niet langer houdbaar.

Lees het verhaal van Marie Lotte en Nydia

#ikleesthuis met Teske de Schepper

De tuin zit vol met hommels. De pluizige beestjes zoemen langs mijn oren en bouwen hun nestjes onder de planken van ons terras. Ze verdwijnen in kiertjes waar ze maar net tussendoor passen. Soms lijken ze hun evenwicht te verliezen en giechel ik om hun klunzigheid. Een hommel kan volgens de wetten van de aerodynamica eigenlijk niet vliegen. Zijn vleugels zijn te klein voor zijn bolle lichaam. Toch heeft hij een manier gevonden om zich voort te bewegen. De techniek is zelfs zo bijzonder dat de vliegtuigindustrie er inspiratie uit haalt. Het is een feitje dat ik het liefst aan zoveel mogelijk mensen vertel. Het maakt de hommel wat minder eng, wat aandoenlijker. Een kampioen in verwachtingen te boven gaan. Er zijn veel momenten in mijn leven geweest waarop ik wenste dat ik een hommel was. Stuntelig, maar succesvol. Vastberaden inspirerend.

Lees het verhaal van Teske de Schepper

#ikleesthuis met Splinter Chabot

De nacht naderde en iemand had de kerstlichtjes alvast opgehangen in de avondlucht. Geen wolken, geen mist, nee: de ‘heelverwegvanhiernachtkamerlampjes’ kregen deze nacht vrij spel. Hoewel ik wist dat er geen auto van links, dan wel van rechts zou aankomen, checkte ik het voor de zekerheid toch even voordat ik de straat overstak. Liever het zekere voor het onzekere nemen, dan andersom. Hond Bril en ik wilden gaan wandelen. Ik vermoedde dat het een avondwandeling zou worden die ik snel kwijt zou raken in mijn geheugen, verloren tussen alle herinneringen die ergens een plekje in je hoofd krijgen. Zoals elke herinnering die ergens in een hoek of in een gang geplaatst wordt. Aanwezig maar onvindbaar, zoals zo veel. 

Lees het verhaal van Splinter Chabot

#ikleesthuis met Babs Gons

-Ik ga dat huis niet meer in, zei Marie.
 -Is het zo erg dan? vroeg ik.
 -Wanneer ben je voor het laatst geweest?
 Ik dacht even na.
 -Met Pasen. We hebben toen buiten gezeten en ik heb eerlijk gezegd niet zo op het huis gelet, loog ik.
 -Dat geloof ik niet, zei Marie.

Mijn moeder was op haar drieënvijftigste een heel nieuw leven begonnen. Na meer dan tien jaar alleen te zijn geweest vertrok ze opeens naar Louisiana. Een half jaar later kwam ze weer terug. Ze had er een man ontmoet en twee weken na haar terugkomst voegde hij zich bij haar. 

Lees het verhaal van Babs Gons

#ikleesthuis met Marcel van Roosmalen

Na zijn dood kreeg mijn vader van ons een trap na in de vorm van een grafsteen uit China. Ze deden er daar meer dan een jaar over om zijn naam in marmer te beitelen en de letters met goudverf te vullen.
   ‘Kan dat niet wat sneller?’ informeerden we weleens, maar daarop kwamen ontwijkende en onduidelijke antwoorden. Ik stelde me zo voor dat ze het werk in China nog met de hand deden. Met kinderhandjes waarschijnlijk, want duur was het niet.

Lees het verhaal van Marcel van Roosmalen

#ikleesthuis met Ilja Leonard Pfeijffer

Hoewel ik een Italiaan ben die gedoemd is om in Italië te werken en hoewel ik beroepshalve kan bogen op meer ervaring met de Italiaanse visie op organisatiestructuren dan mij lief is, heb ik het vanuit een professioneel oogpunt altijd onwenselijk geacht om mijn familie bij mijn projecten te betrekken. Maar ook in dit opzicht was dit project anders en juist omdat het mede daardoor uw aandacht heeft getrokken en onderwerp is geworden van uw onderzoek, hecht ik eraan mijn bereidwilligheid tot volledige medewerking aan uw procedures te demonstreren door deze voor mij uitzonderlijke omstandigheid niet te verzwijgen maar meteen aan het begin van mijn verslag, dat tevens mijn verdediging beoogt te zijn, te benadrukken dat ik in feite alles heb gedaan voor mijn zoon.

Lees het verhaal van Ilja Leonard Pfeiffer

#ikleesthuis met Alma Mathijsen

Mijn badpak kruipt tussen mijn billen. Ik mocht het van mijn moeder aanhouden tijdens de wandeling naar Sospel, een klein Frans dorp net over de grens met Italië.
 ‘Vertel het verhaal over het schaap.’
 ‘Zeker? Het is lang.’
 ‘Ja, daarom juist.’

Lees het verhaal van Alma Mathijsen

#ikleesthuis met Thomas Olde Heuvelt

Mevrouw Welpjes nam en slok water en de schrik sloeg haar om het hart.
 Ze was verleden jaar definitief van kraanwater overgestapt op bronwater, omdat ze had vastgesteld dat er aan het leidingwater in Nieuw-Zuiderbroek een verdacht chemisch smaakje zat. Je hoefde háár natuurlijk niet uit te leggen dat dit kwam door die afschuwelijke fabriek verderop langs de weg, waar ze kunststofverpakkingen maakten. Tenminste, dat zeiden ze. Je kon die lui voor geen cent vertrouwen. Er kon nooit iets goeds voortkomen uit een plek die zo’n verderfelijke stank uitwasemde. En had ze immers niet zelf gezien hoe ze afvoerwater loosden in de sloot achter het weiland? Zo door de muur heen, door zo’n grote, betonnen buis, de sloot in.

Lees het verhaal van Thomas Olde Heuvelt

#ikleesthuis met Yvonne Kroonenberg

‘Wil je langs de school? vroeg Coby’s zus. Coby knikte kort. Zwijgend reed ze de zijstraat in waar het oude gebouw nog stond, de Openbare School voor Lager Onderwijs, waar Coby zes jaar lang had geprobeerd net zo’n leuk meisje te worden als Anoesjka.

Anoesjka Visser was de koningin van de klas. In het speelkwartier schaarden de andere meisjes zich als vanzelfsprekend om haar heen en vroegen wat ze gingen spelen. Vadertje en moedertje zouden ze doen, zei Anoesjka en ze verdeelde de rollen. Zijzelf was de moeder en Bea, een groot rustig meisje, was de vader. Alle andere kinderen waren kind, alleen Coby was niks.
 ‘Jij doet niet mee,’ zei Anoesjka.

Lees het verhaal van Yvonne Kroonenberg

#ikleesthuis met Herman Brusselmans

Voor ik schrijver werd heb ik heel wat andere beroepen gehad, zoals koekenbakker, beurzensnijder, paniekzaaier, en daarna liet ik de paniek vallen en werd ik haatzaaier, en ook zakkenvuller ben ik geweest, doch dat bracht te weinig geld op. Maar eigenlijk ben ik van opleiding advocaat. Dat lag me niet zo, en ik heb maar een paar zaken gepleit, waarvan de laatste de ergste was.

Lees het verhaal van Herman Brusselmans

#ikleesthuis met Marion Bloem

Ook zij kreeg er iets van mee, van de dreiging omtrent een onbekend virus dat in korte tijd de gehele wereldbevolking terroriseerde. Hoewel zij al vele jaren alles wat ze recentelijk zag, las en hoorde meteen weer leek te vergeten, echode de stemming van de mensen in de praatprogramma’s van maart 2020 in haar na en beïnvloedden haar doorgaans zo blije positieve gemoed.  Sinds het overlijden van mijn vader, alweer elf jaar geleden, reageerde ze op de vraag ‘Hoe gaat het?’ steevast met een ‘Ik ben dankbaar voor wat ik nog kan doen, ik geniet van mijn tuin en van de mensen die mijn raam passeren en naar mij zwaaien’. Maar de vele tv-uitzendingen over een wereldramp vanwege het nieuwe coronavirus doofden geleidelijk de twinkeling in haar grote donkerbruine ogen. Haar antwoord op de vraag die de ene na de andere verzorger of verpleegkundige bij binnenkomst stelde, werd: ‘Ik weet het niet, wat staat er te gebeuren, ik weet niet of het ook mij zal treffen, misschien komen ze mij al eerder halen...Ik blijf hier gewoon zitten totdat ze me ophalen, ik zie wel, ik wacht maar af.’

Lees het verhaal van Marion Bloem

#ikleesthuis met Marion Pauw

Een affaire in tijden van corona

 Mensen zijn kuddedieren, maar dat betekent niet dat we ervoor gemaakt zijn om hele dagen met vier personen op honderd vierkante meter door te brengen. Vooral niet als een daarvan voor zijn werk de hele dag aan de telefoon zit. En als een ander daarvan nog niet zindelijk is. En weer een ander net een blokfluit heeft gekregen voor haar vijfde verjaardag.
 Ik voel hoe de frustratie zich langzaam in mij opbouwt. Ik hoor het aan mijn stem als ik voor de zoveelste keer aan Jonathan vraag of hij alsjeblieft in de slaapkamer kan bellen. Ik zie het aan mijn ogen als ik toevallig in de spiegel kijk, terwijl ik met driftige gebaren het haar van mijn oudste borstel.

Lees het verhaal van Marion Pauw

#ikleesthuis met Jan Siebelink

Kruitdamp

Onweersachtige lucht hangt loodzwaar over het stadje aan de rivier – vermaard om zijn goedbewaarde vestingwallen. Deze avond zal weinig verschillen van alle andere die Rutger Vermeer in de afgelopen tijd heeft meegemaakt.
  Zeker, het is een drukkende zomeravond, met verspreid in een overigens helderblauwe hemel wat grijs-gele wolken. Donderkoppen. Wolken die er niet echt dreigend uitzien en geen kwade invloed kunnen hebben. De ondergaande zon schittert op de twee oude kanonnen voor het Arsenaal en het water in de haven. Het oude gebouw is niet te bezichtigen; wel treft hij op de met ijzer beslagen toegangsdeur een bericht: Lezing voor vanavond uitverkocht.

Lees het hele verhaal hier