Minichallenge: Frank Norbert Rieter

Speciaal voor Hebban stelde debutant Frank Norbert Rieter een minichallenge samen met zijn favoriete Short Novels!

Voor deze gelegenheid geef ik natuurlijk mijn lijstje met favoriete Short Novels. Ik ben een langzame en aandachtige lezer. Wellicht is het juist daarom dat ik eindeloze reeksen vuistdikke boeken meestal mijd. Ik heb grote bewondering voor Voskuil en A.F.Th. van der Heijden, maar na het lezen van Het Schervengericht dacht ik: had Bernlef dit verhaal maar op papier gezet. En binnen de fantasy zijn de meeste reeksen een eindeloze herhaling van zetten. De grondslag is dan vaak één oorspronkelijk gedachtie die een schrijver uit de jaren dertig – mijn favoriet is Clark Ashton Smith – voor een kort verhaal gebruikt zou hebben.

• Willem Elsschot - Kaas
  Mijn favoriete Short Novel is denk ik Kaas van Willem Elsschot. Dat is een werk dat ik meermalen heb gelezen. De taal is zo strak en toch poëtisch. Het verhaal afgemeten en toch gevoelig. Ik vind dat prachtig. Ik heb altijd het idee gehad dat de Kaas uit dat boek eigenlijk gaat over het boek dat iedere aspirerend schrijver uitgegeven wil krijgen.
  
  
• Nescio - De uitvreter
  Het is een verschrikkelijk verhaal, maar het is prachtig. Japie is als aspirerend kunstenaar zo'n beetje in alles mijn tegenpool, ik denk dat het verhaal me daarom zo fascineert. En het eindigt in Nijmegen, mijn woonplaats – dat geeft voor mij een verhaal ook iets extra's.
  
  
• Frans Kellendonk - Bouwval
  Het gaat me niet eens om het verhaal (hoe prachtig ook), maar in de eerste plaats om de taal. Het ritme in zijn syntaxis is uniek. Kellendonk verheft iedere Nederlandse zin tot kunst. Ieder woord draagt het drama. Als je wilt begrijpen wat er bedoelt wordt met auteurs die een eigen stem hebben: lees Kellendonk.
  
  
• Patrick Rothfuss - De muziek van de stilte
  Dit is wat er gebeurt als je een wereld bedenkt en over de personages daarin verder fantaseert. Niet zozeer over hun handelingen, maar over wie ze zijn. Over de kern van hun drama. Als je even afdwaalt van de vooraf bedachte plotlijn en alle post-its op de muur: dan ontstaat er kunst. Over dit boek schreef ik een recensie voor Hebban.
  
  
• Albert Sánchez Piñol - Nachtlicht
  Misschien qua pagina's iets aan de lange kant voor deze lijst, maar het heeft de typische compactheid hebben die zo treffend is voor Short Novels. Sfeervol en duister. Piñol doet met dit verhaal precies wat ik ambieer: de sfeer en vertelkracht van genreverhalen gebruiken om literatuur te schrijven. Dit is voor mij een echt modern, literair griezelverhaal.
  
  
• H.P. Lovecraft - De droomqueeste van Kadath
  Ik las dit boek de eerste keer in de vertaling van Pé Hawinkels (FeH reeks). Bij herlezing in het Engels besefte ik pas dat ik voor de taal meer fan was van Hawinkels dan van Lovecraft zelf. Maar niettemin: Lovecraft schrijft (net als Tolkien, of Clark Ashton Smith) meer verhalen in één wereld. Deze novelle vormt voor mij de kern van zijn werk, maar het geheel is groter dan de som der delen.
  
  
• Jerzy Kosinski - Being there (Aanwezig)
  Ik geef toe: ik had het boek denk ik nooit gelezen zonder de briljante verfilming met Peter Sellers. Het is na het zien van een film altijd lastig om daarvan los te komen bij het alsnog lezen van het boek. (Ik heb dat ook gehad bij Heart of Darkness, hoe los verfilmd ook, en Apocalyps Now). Niettemin: het boek is op zichzelf heel sfeervol, heel teder.
  
  
• Gerard Reve - Het hijgend hert
  Tot slot nog één oorspronkelijk Nederlandstalig boek: het laatste boek van Reve. Opnieuw een die ik vooral om de taal zo prachtig vind. Voor Reve's doen is de taal lichter en kaler dan hij in de jaren ervoor schreef, maar nog steeds heel rijk. Ook lichter van toon en zwanger van deemoed. Vergeet De avonden – dat is in mijn beleving inmiddels meer een historische roman. Het was de roman van een generatie, maar die generatie is dood. Het was de 'grote literaire belofte van 1947'. Het hijgend hert is de nagedachte bij het hele oeuvre en draagt in zekere zin de inlossing van die belofte.