Cis Meijer: Niet omlaag kijken

21 mei

3,5 weken voordat Val uitkomt.    

Als ik omhoog kijk, is het alsof ik zweef door een strakblauwe lucht. Ik kantel mijn hoofd en zie de steile wand. Niet omlaag kijken.  

Het zijn de eerste zinnen die ik schreef toen ik aan Val begon, mijn tweede jeugdthriller. Ik wilde schrijven over een meisje van een jaar of zestien, een klimster, dat na de plotselinge dood van haar beste vriendin in New York naar antwoorden op zoek gaat.            

Was ik klaar voor een nieuw lang schrijfproces? Ik schoof mijn stoel aan. Moest me nog losschudden van de personages uit Verdoofd, mijn debuut dat over een paar maanden zou uitkomen. Zat ik goed? Of eerst nog een verse cappuccino? Kussen in mijn rug? Chocola aanwezig? Geen stug zittende broek aan? Geen koude voeten? Wacht. Weg met de kruimels op tafel. Die leiden af, dat weet iedereen. Oké, daar ging-ie.            

Met die eerste woorden op papier loste ik een schot. Hij knalde goed en schoot me voor een jaar een ander universum in. Al schrijvend reisde ik met personages waarvan sommige een deel van mezelf waren. Of van mijn buurvrouw, een collega, een jeugdvriendin, vijand of allemaal ineen. Sommige locaties waren een tikje griezelig, unheimisch. En andere zo leuk dat ik ter plekke een ticket wilde boeken om er voor mijn eigen plezier heen te gaan.            

Om zo stevig mogelijk in dat deels fictieve, deels echte universum te kunnen rondreizen, zette ik vaak een koptelefoon op en werkte ik op snelle beats. Om 'op tempo' te blijven. Voor ik het wist was het vaak 02.00 uur 's nachts en had ik mijn geplande hoofdstukken niet af. Ik was moe, de koffie en chocola waren allang op en mijn voeten waren ijsklompen. Om over die schreeuwende kruimels op tafel maar niet te spreken.            

Niet zeuren, riep er eentje, wil je een verhaal of niet?            

Maanden later, en een paar versies verder, zijn dit de eerste zinnen geworden in Val:  

‘Help me,’ schreeuw ik.            
De schoen boven me trapt tegen mijn vingertoppen. Sarrend, net niet hard genoeg om me de diepte in te duwen.  

Ook al is het jaren geleden dat ik in New York was, de sfeer en beelden zaten nog helder in mijn hoofd. Voor praktische vragen had ik een lijntje met New York. Kon ik de New Yorkers niet bereiken, dan was er het internet. En ook niet-New Yorkers reageerden enthousiast als ik vragen had. Hoe gaat identificatie van een lijk? Wat is de kick van het klimmen voor een professioneel klimmer? Wat zijn de grootste gevaren bij het klimmen?            

Schrijven brengt je in andere werelden. Dat maakt het bijzonder. Hetzelfde geldt voor het doen van research. Voor Val ging ik naar De Klimmuur in Amsterdam. Ik moest en zou erachter komen wat er door je heen gaat als je hoog aan een muur bungelt en dreigt te vallen.            

'Alleen maar dreigen te vallen?' De instructeur lachte en kwam met een beter plan…            

Toen ik even later de diepte in tuurde, voelde ik me… pff, niet zo dapper meer. Ik bedacht dat ik ook over iets anders kon schrijven. Over een zandstrand of zo. Wat ik nu deed was niet noodzakelijk. Ik hield mijn adem in en keek weer omlaag. Ik wilde nog iets roepen… gewoon, iets, om dat ene moment maar uit te stellen.
           
'Ben je er klaar voor?'            
'J-ja,' hoorde ik  mezelf aarzelend antwoorden.  



Bekijk en volg ook de gloednieuwe Cis Meijer Fanpage!
Val is vanaf 16 juni verkrijgbaar in de (online) boekhandel.

Portretfoto Cis Meijer (c) Marco Nauta