Doorgeefinterview: Mirjam Mous - 'Ik ben iemand die niet graag de controle verliest.'

Allereerst heel erg bedankt voor je medewerking aan dit interview. Je bent al langere tijd zeer populair onder Young Adults en ook je laatste boek Test doet het ontzettend goed. Des te leuker dus om je voor Hebban Young Adult te interviewen. Mirjam, jij bent  in het vorige doorgeefinterview gekozen, dus laten we maar snel beginnen.  

Het eerste interview in deze reeks was met Eva Burgers. Zij kreeg de vraag: Welk boek zou volgens jou behandeld moeten worden op Hebban Young Adult en welke vraag zou jij willen stellen aan die auteur? Eva koos voor Boy 7 en had de volgende vraag voor jou: ‘Hoe voelde het toen je boek Boy 7 verfilmd werd?’
Op het moment dat ik hoorde dat Boy 7 verfilmd zou gaan worden, was ik heel blij, maar ik had tegelijkertijd iets van: eerst zien, dan geloven. Ik ben inmiddels heel wat ervaringen rijker, zoals op het laatste moment uit een programma over de kinderjury geknipt worden, De Strandtent die bijna een tv-serie werd, en houd er dus altijd rekening mee dat het mis kan gaan. Dan komt de teleurstelling minder hard aan. Dat is nu niet meer nodig. De film is zo goed als klaar. Toen het boek daadwerkelijk verfilmd werd, had ik al meer dan 3 jaar aan het idee kunnen wennen en was ik er niet zo mee bezig. Ik kon er ook niet bij zijn omdat de opnames in Hongarije plaatsvonden. Ik ben wel op de set in Duitsland geweest, ook daar is het boek verfilmd, en dat was fantastisch om mee te maken. Dingen die ik had verzonnen, bestonden ineens echt! Het idee dat al die mensen daar rondliepen omdat ik ooit een boek had bedacht... Ja, dat was kicken!

Welke invloed heb je zelf op de film gehad, naast het schrijven van het oorspronkelijke verhaal natuurlijk?
Ik ben er wel bij betrokken door middel van gesprekken, het lezen van scenario’s en het bijwonen van een viewing,  maar uiteindelijk beslissen de filmmakers toch zelf hoe de film eruit komt te zien. En dat vind ik ook prima. Zij moeten de vrijheid hebben om een eigen creatief product te maken. Mijn boek is alleen de basis. En het is helemaal goed gekomen, want de film is net zo spannend!  

Boy 7 is alweer een paar jaar geleden uitgegeven, maar kun je ons in het kort vertellen waar het boek over gaat? 
Het verhaal gaat over een jongen die zijn geheugen verliest en daarmee ook zijn identiteit. Hij weet niet wie hij is en wie hij kan vertrouwen. Met behulp van een rugzak vol spullen gaat hij op zoek naar zijn verleden en ontdekt dat hij uit een instituut is ontsnapt, waar verschrikkelijke dingen gebeuren.

Wat is je inspiratie geweest bij Boy 7? 
De savannes in Namibië – ik was daar net op vakantie geweest, toen ik aan het boek begon. En het verhaal van Pinokkio: een marionet die graag een mens van vlees en bloed zou willen zijn. Ik dacht: en als het andersom is? Wat als een mens ontdekt dat hij een soort marionet is Maar toen was ik al een heel eind op weg met mijn boek, hoor.  

Waren er moeilijke momenten bij het schrijven van Boy 7? 
Haha. Volgens mij heb ik nog nooit een boek zonder moeilijke momenten geschreven. Die zijn er altijd. Ik heb er hoofdpijn van gehad! Het was vooral lastig om alle puzzelstukjes kloppend te krijgen.  

In Boy 7 komt een jongen bij in een snikhete, kale grasvlakte. Hij weet niet wie hij is, hoe hij daar komt en waar hij vandaan is gekomen. Op zijn mobiel staat één bericht en dat is dat hij in geen geval de politie moet bellen? Hoe ben je op het idee gekomen voor dit boek?
Tijdens een schrijversbezoek op het Esdalcollege in Emmen vroegen jongens me of ik een thriller wilde schrijven met een jongen als hoofdpersonage. Dat heb ik toen gedaan. Ik besloot van mezelf uit te gaan: wat zou ik heel spannend vinden? Ik ben iemand die niet graag de controle verliest. Daarom bedacht ik een jongen met geheugenverlies. Dan ben je alle controle kwijt.  

Veel auteurs ervaren bij het schrijven van een volgend boek een zekere druk die het soms lastiger maakt om te schrijven, hoe is dit voor jou als ervaren auteur? 
De enige druk die ik voel is die van de deadline. Die heb ik ook nodig, anders blijf ik schaven. Verder schrijf ik gewoon lekker verder. Het is al 64 keer gelukt, dan zal het nu ook weer wel lukken – zo denk ik altijd. Wat niet wil zeggen dat ik af en toe niet wanhopig ben. Maar ik weet dat dat er ook bij hoort.  

Je schrijft boeken voor jongeren, maar ook boeken voor kinderen. Verder schreef je verhalen voor de Tina en verhalen voor lesmethodes. Je bent dus heel divers. Wat trekt je hierin aan?
Ik zou het saai vinden om altijd voor dezelfde leeftijd of altijd in hetzelfde genre te schrijven. De afwisseling houdt het leuk en mijn geest blijft op deze manier lenig. Ik houd van uitdagingen op schrijfgebied.

Wat is je relatie met je karakters?  
Als ik meerdere persoonlijkheden zou hebben, zou elk belangrijk boekpersonage er een van kunnen zijn. Schrijf ik over de dader van een schietpartij, dan gebruik ik de zwarte, agressieve kant – die ik normaal wegdruk – in mij om hem te kunnen begrijpen en vormen. Is het karakter lief en zorgzaam, dan boor ik die kant van mezelf aan. Vooral als ik in de ik-vorm schrijf, is de versmelting groot.  

Kun je ze makkelijk loslaten na afloop van het schrijven? 
Blijkbaar wel, want ik begin nog geen minuut later aan mijn volgende boek. Maar eigenlijk heb ik niet het gevoel dat ik ze loslaat. Ze wonen ook daarna nog steeds in mijn brein, want ze zijn wie ik ben.  

Welke omstandigheden zijn van invloed op je boeken? 
Alles wat ik meemaak. Lig ik in het ziekenhuis, krijg ik een auto-ongeluk – het komt altijd in een boek terecht. Bijzondere situaties tijdens een vakantie, bepaalde personages die ik ontmoet – ik gebruik alles en iedereen.  

Is schrijven voor jonge kinderen heel anders dan schrijven voor jongeren? En waar liggen de meest subtiele verschillen?
Bij jonge kinderen zoek ik het vaak dichter bij huis: ouders, opa, oma, de school. Ze vinden iets al snel spannend of eng en kunnen minder moeilijke woorden aan. Ik gebruik veel humor. Het verhaal is minder gecompliceerd. Ik probeer door de ogen van het jonge kind te kijken. Als ik voor jongeren schrijf, zitten de ouders juist vaak in de weg. Ik moet van alles verzinnen om van ze af te komen. Dan kan het avontuur pas echt beginnen. Want dat is veel spannender als de held(in) het alleen moet doen.  

Krijgt het genre Young Adult volgens jou voldoende aandacht in Nederland? 
Volgens mij is het immens populair. Ik zie allerlei sites en bijeenkomsten voor YA. En straks ook nog een YA-boekenweek. Ja, dus.  

Welk gepubliceerd boek had je zelf willen schrijven?
Vernon God Little van DBC Pierre.  

Wanneer kunnen we een volgende boek verwachten? 
In maart 2015. Het wordt een jeugdthriller.

Waar werk je momenteel aan?
Aan die jeugdthriller. Titel: VIRUS. Kris Geerts, een jongen die lijdt aan het syndroom van Gilles de la Tourette, is op vakantie met zijn neef Hopper. Ze rijden door de bergen als er een hevig noodweer losbarst. Kris schrikt zich het apelazarus. Er loopt een man op de weg! Hopper kan hem niet meer ontwijken. De jongens raken in paniek en slaan op de vlucht. Ze komen terecht in Odrín, een Spaans bergdorp, dat altijd in de schaduw ligt. Er hangt een unheimische sfeer en de meeste bewoners zijn nors en soms ronduit bedreigend. Kris en Hopper willen zo snel mogelijk verder reizen, maar het lijkt wel alsof alles en iedereen dat tegenwerkt. Ze besluiten er stiekem vandoor te gaan. De enige toegangsweg blijkt met hekken afgesloten en wordt door gewapende mannen bewaakt. Omdat er een besmettelijk virus rondwaart, mag niemand het dorp nog in of uit...  

En als laatste de vraag de doorgeefvraag aan een volgende auteur: Welk boek zou volgens jou behandeld moeten worden op de Hebban Young Adult Portal en welke vraag zou je hierover aan de auteur willen stellen?
Honderd uur nacht van Anna Woltz. Ik vond het een erg goed boek. De liefde voor New York spat er vanaf. En wat een mooie zinnen! Voor mij was het ook een verrassend boek. De situatie na Sandy werd heel anders beschreven dan ik had verwacht. Ik dacht dat het beklemmend en beangstigend zou zijn, maar tijdens het lezen voelde ik vooral geborgenheid. Kaarsjes aan, onder de deken, de radio die zachtjes speelt. Mijn vraag is dan ook aan Anna: Was dat een bewuste keuze? En zo ja, waarom?