Blogpost: Martijn (Hebban Crew)

Ontvoerd uit Kathmandu

11-11-2015 door Martijn (Hebban Crew)

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Lang, lang geleden, in een land hier heel ver vandaan, zat ik opeens zonder boek… Het was 1998 en ik was net teruggekomen van een drie weken lange trekking rond de Annapurna. Tijdens die tocht was het zaak om zo licht mogelijk bepakt te gaan, dus had ik maar één of twee boeken mee. En die waren uit. Daar zit je dan in Kathmandu, uitgeput van weken trekken in het hooggebergte, een prachtig dakterras en geen boek… Dat kon natuurlijk niet, dus we gingen op zoek naar boekwinkels. En die waren er in overvloed. Natuurlijk veel met reisboeken, kaarten en souvenirspul en een flink aantal met alleen Hindi boeken, of alleen boeken over religie, maar ook meerdere zaken die in Nederland niet zouden misstaan. De English Fiction afdelingen bestonden meestal uit tweedehands boeken. Meerdere dagen hebben we lezen in de zon op het dakterras afgewisseld met verse boeken zoeken. De meeste van die aanschaffen verkocht ik later weer, zo de cyclus in stand houdend, maar twee heb ik mee terug naar Nederland genomen.

Escape from Kathmandu van Kim Stanley Robinson was natuurlijk een prachtige vondst. Ik kende zijn Mars-serie en was verbaasd en verheugd over de bijzonder grappige en onwaarschijnlijke avonturen in dit boek. Het gaat over George en Fred, twee typische Westerlingen die in Nepal zijn blijven hangen, die te maken krijgen met Yeti (uiteraard), een 431 jaar oude Tibettaan, de mystieke stad Shangri-La, de Amerikaanse geheime dienst en gestoorde wetenschappers. En op een gegeven moment nemen ze een verkeerde afslag en lopen per ongeluk naar de top van Mount Everest. Ik citeer nog af en toe één van de zinnetjes die die belevenis beschrijft: “and I could hear the brain cells popping off by the thousands” (bladzijde 125). Als je net zelf met stevige koppijn op 5.416 meter hoogte hebt gestaan, op de Thorong La pas, het hoogste punt van de Annapurna trekking, dan snap je precies wat Robinson daarmee bedoelde.

Het tweede boek was niet alleen door het onderwerp interessant, maar vooral door de staat van het boek. Chung Kuo van David Wingrove leek me al langer een interessante serie, dus toen ik deel één, The Middle Kingdom, tegenkwam, pakte ik hem direct uit de kast. Bij eerste bladering viel direct op dat ik niet de enige boekenwurm met interesse was. Letterlijk, want er was een behoorlijk gat in gevreten. Op bladzijde 214 is een beestje de pagina’s in geknaagd en tussen 415 en 467 heeft ie een feestmaal verorberd: een stervormig gat (ont)siert de bladzijden. Natuurlijk heb ik gecontroleerd of er nog beestjes aanwezig waren (je wilt geen boekenvreter mee naar Nederland nemen en dan je hele boekenkast opgepeuzeld zien worden, tenslotte). Toen dat niet het geval bleek heb ik toch het boek meegenomen. Voor de gevraagde prijs, het koste maar een paar Nepalese rupee én ik vond het een mooi aandenken. De boekblessure veroorzaakte wat plotgaten die Wingrove vast niet bedoeld had en de karakterontwikkeling van één van de hoofdpersonen was ook weggeknaagd, maar ik heb genoten, ondanks én dankzij de beschadiging.

Beide boeken staan drie verhuizingen later nog steeds trots in mijn boekenkast en het was een genot om ze in het kader van dit stuk weer tevoorschijn te halen en door te bladeren. Oude boeken zijn cool.

Deze blog schreef ik in het kader van de Week van het Oude Boek. Doe mee en schrijf je eigen WOB-blog over je meest spectaculaire vondst in een antiquariaat, je dierbaarste boekenbezit of juist die ene titel of editie die je al jaren zoekt, maar niet kunt vinden. Schrijf over alle snuffeladresjes in de stad waar jij woont, over die keer dat je koffie over je nieuwste oude aanwinst gooide of stel een vraag over het fenomeen 'oud boek'.