Blogpost:
Andrea Germeraad
Wanneer ben je een schrijver?
Die vraag wordt mij geregeld gesteld. Alsof dat een soort titel is die je kunt krijgen, zoals Meester in de rechten. Voor mij is een schrijver iemand die voortdurend, in zijn hoofd of achter zijn computer, bezig is met schrijven. Iemand die vroegtijdig een feestje verlaat omdat er een verhaal in zijn hoofd zit, een personage dat uitgewerkt moet worden, een plot dat je niet meer loslaat.
Op internet presenteer ik mezelf als schrijfster. Voor veel beroepsschrijvers ligt dat extreem gevoelig. De benaming schrijver moet je verdienen. Maar hoe? Door een boek te hebben geschreven? Tien boeken? Of ben je pas een schrijver als je iets hebt gepubliceerd? Waarom gaan auteurs zo spastisch om met die benaming? Willen ze dat selecte groepje intellectuelen blijven? Willen ze zich onderscheiden van anderen? Of is het onzekerheid omdat heel Nederland tegenwoordig schrijft en de concurrentie steeds groter wordt?
Ik zie het zo:
Er bestaan hobbyschrijvers. Mensen die af en toe een blog schrijven over hun dagelijkse bezigheden of over de actualiteit. Ze willen er niets mee bereiken, hooguit iets van zich afschrijven en dat delen met vrienden en bekenden.
Je hebt schrijvers. Mensen die schrijven aan blogs, columns, korte verhalen, romans. Mensen die (vaak naast een baan) uren zwoegen achter een computer. Soms gepubliceerd of keihard daarnaar toe schrijvend.
Tot slot zijn er beroepsschrijvers. Zij die geregeld werk publiceren en daar hun boterham mee verdienen.
In mijn eigen ‘rangorde’ val ik zowel in de eerste als in de tweede categorie. Zou ik beroepsschrijver willen zijn, vraag ik me vaak af. Zit de charme van schrijven niet net in dat het niet hoeft. Dat ik het doe omdat ik het leuk vind, omdat ik geen enkel ander talent heb. Omdat het een eerste levensbehoefte is zoals ademen, eten en vrijen.
Ik vind de combinatie heerlijk. Een vaste baan, waarin ik ritme en regelmaat heb. Collega’s, stress en deadlines. En daarnaast de soms eenzame dagen van schrijven. Ook daar zit weleens druk op, want een column of recensie moet op tijd af zijn. Ik ervaar dat niet als stress omdat het is wat ik het allerliefste doe. Maar zou ik het nog zo graag doen met de hete adem van een eindredacteur in mijn nek?
Soms zijn er momenten waarop ik schrijven als een last beschouw. Als ik ’s nachts wakker word omdat een verhaal schreeuwt om geschreven te worden. Dan kom ik zuchtend mijn bed uit in de wetenschap dat Max Factor mijn wallen de volgende ochtend niet kan camoufleren. Dat ik de dag moet doorkomen met dubbele espresso’s en dat alles zonder de garantie dat mijn verhaal ooit wordt gepubliceerd. En net dat enigszins getroebleerde onderscheidt de hobbyschrijver van de echte schrijver. Want mijn hobby’s zijn: wandelen, sporten en lezen, maar daar kom ik echt ’s nachts mijn bed niet voor uit.
Lees verder op mijn site
