Auteurs die hun boekpresentatie hebben moeten afzeggen vanwege de corona-crisis, geven we een plek op Hebban voor een digitaal alternatief. Vandaag aandacht voor het debuut van Nancy Olthoff: De achtbaantester. In dit artikel lees je een woord van de uitgever, een kort interview en vind je een video waarin Nancy speciaal voor Hebbanlezers een stukje voorleest!

Jacqueline Smit, uitgever Uitgeverij Orlando
We zijn ontzettend trots dat De achtbaantester deze week bij Uitgeverij Orlando verschijnt. We hadden gehoopt dit boek te midden van de vrienden en familie van Nancy Olthoff feestelijk te presenteren in Boekhandel Paagman in Den Haag, maar hebben dat middels een online interview gedaan. De achtbaantester is een hartverwarmende en tragikomische roman over rouwverwerking, anders zijn en loslaten. 

Enkele vragen aan Nancy Olthoff 

Op welk moment besloot je De achtbaantester te schrijven?
Ik droomde op een nacht dat ik een boek in mijn hand had. Het heette ‘De achtbaantester’. Toen ik in mijn droom het boek omdraaide om te kijken wie het geschreven had, bleek ik dat zélf te zijn. Het heeft lang geduurd voordat ik het verhaal op durfde te schrijven, terwijl ik al bijna twintig jaar voor ministers en CEO’s speeches en teksten schreef. Maar iets van mijzelf schrijven vond ik doodeng. Ik gebruikte een drukke baan en vol hoofd als excuus. Eerlijk gezegd had ik faalangst. 

Waardoor lukte het op een gegeven moment wél?
Er gebeurden allerlei dingen achter elkaar waardoor ik voelde: het leven is te kort om bang te zijn. Het gekke is dat ik van alles durfde, maar juist dit niet. De dromen van knikkers, achtbanen en verhaallijnen bleven me achtervolgen. Op een dag móést het verhaal eruit. Het voelde als zelfverloochening als ik het niet zou doen. Toen ik eenmaal begon was het als een vulkaanuitbarsting, het bleef maar stromen. Ik dacht dat het verhaal fictie was, maar er bleek veel van mijzelf in het boek te zitten. 

Wat is Herman voor iemand?
Herman heeft het nodige meegemaakt. Hij kijkt van een afstandje naar het leven, is bang voor nieuwe dingen en duwt verdriet en rouw weg. Hij is enorm op zoek naar het lichte, naar vrolijkheid en speelsheid. Dat vindt hij in zijn liefde voor knikkers en knikkerbanen. Als Herman verliefd wordt durft hij steeds meer, terwijl de herinneringen aan vroeger niet meer weg te duwen zijn. Ik denk dat iedereen wel iets van Herman herkent. Volgens mij kun je pas écht verder met je leven als je door het verdriet heen gaat, het durft te voelen. Dan ervaar je de mooie dingen ook veel meer.  

Wat heb jij met achtbanen?
Een achtbaan is spannend, enerverend, leuk en soms doodeng… ik zie veel parallellen met het echte leven. 

Herman speelt met knikkers, heb je daar zelf ook iets mee?
Knikkers staan voor mij symbool voor speelsheid, kleur, een mooi rond begin en einde. Als je twee knikkers tegen elkaar aanlegt heb je een acht; het teken van oneindigheid. Tegelijkertijd is knikkeren iets uit onze jeugd, wat meestal met een groepje kinderen wordt gedaan. Ik werd vroeger veel gepest en heb uren in mijn eentje geknikkerd. Die ervaringen komen terug in het verhaal. Knikkers bieden troost. Als je goed naar een knikker kijkt zit er zóveel moois in. In het schrijfproces vond ik op de lastigste momenten een knikker op straat. Dat verzin je toch niet? 

Vind je het spannend, debuteren als schrijver?
Ja! Straks kan iedereen het lezen, van oud-collega tot minister, van buurvrouw tot onbekende. Dat voelt naakt. Ik ben heel benieuwd wat lezers er van vinden, want ik schrijf begrijpelijk, met humor, terwijl het over serieuze thema’s gaat. Uiteindelijk zijn de dingen die er echt toe doen in het leven voor iedereen te begrijpen. 

Wat doe je als je niet schrijft?
Ik hou van de explosies aan kleur in het Kunstmuseum, fietsen door de duinen, zwemmen in zee en natuurlijk lezen. Af en toe flink zweten in de sportschool of juist heerlijk lang uitslapen. Een diep gesprek waarin je even wordt opgetild. En af en toe iets nieuws doen wat ik spannend vind, dat geeft energie! 

Wat zou je je lezers mee willen geven?
Leef het leven, het duurt maar even! De dingen die ik spannend vond bleken het meest vormend en belangrijk te zijn. Of het nu een fietstocht van Den Haag naar Santiago de Compostela was, die leuke man eindelijk te eten vragen of dit boek schrijven. Het leven is er om te léven. Desnoods met trillende knietjes. En luister alsjeblieft niet naar mensen die zeggen dat iets niet lukt. Er is veel meer mogelijk dan je denkt.   

De achtbaantester

Herman van Dusselen, 32 jaar, is 'een beetje anders'. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg. Dat verandert als hij Jeanette ontmoet in een pretpark. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden?