Afgelopen woensdag, 24 november, overleed Inez van Dullemen op zesennegentigjarige leeftijd. In 1949 debuteerde zij met de novelle Ontmoeting met de andere, het begin van 70 jaar schrijverschap.

Het laatste boek van Inez van Dullemen (1925-2021), Een schip vol meloenen, verscheen in 2017, en begon met een beschrijving van haar voorstelling van haar dood.

'Ik denk: ik wil doodgaan zoals de dieren doodgaan, dicht bij de aarde. Ik til mijn hoofd op om de bomen in ogenschouw te nemen, zoekend naar welke de meest geëigende zal zijn om mij onder neer te leggen als mijn uur heeft geslagen. De oude eik, denk ik, met zijn koepel van groen blad.'

Het schrijverschap van Inez van Dullemen omspant bijna zeventig jaar. Ze publiceerde zo’n dertig verhalenbundels, reisboeken, toneelstukken en romans. 'Ik was een bellettriste, een kind van Van Schendel en Couperus.' Zo keek Inez van Dullemen terug op de beginperiode van haar schrijversbestaan. 'Toen ik mijn eerste boek schreef zei de dichter Nijhoff tegen mij: je ziet eruit alsof je verliefd bent. En zo voelde het ook: verliefd, niet op een persoon maar op een idee, of misschien ook wel op mezelf en het geheim van het schrijven.'

Schrijven betekende voor Inez van Dullemen vooral: werken vanuit intuïtieve impulsen aan een betekenisrijke structuur en een emotionele spanningsboog. Ze was een scherpzinnig en sterk zintuiglijk ingesteld schrijfster. Geuren, kleuren, gedragingen en natuur namen een belangrijke plaats in. Hoe groot ook haar maatschappelijke betrokkenheid, hoe uitputtend haar documentatie, het was altijd de toon, het fijnzinnige en sensitieve timbre van haar stem, die haar werk zo persoonlijk en tegelijk krachtig maakten. Deze intuïtieve kracht, deze fijngevoeligheid, deze sensitieve ontvankelijkheid maken het werk van Inez van Dullemen onvergetelijk – zoals diezelfde fijnzinnige eigenschappen haar ook als mens onvergetelijk maken.