Food for thought

Dit was het dunste boek dat ik gelezen heb sinds de lagere school, maar daarom niet het minste.

Ik vind het heel bijzonder dat dit boek 140 jaar geleden geschreven werd, maar dat je daar eigenlijk niets van merkt. Het verhaal had net zo goed kunnen gaan over een hedendaagse Ivan. Het enige verschil zou zijn dat artsen hem nu waarschijnlijk een duidelijkere diagnose hadden kunnen geven.

Mensen leven hun leven maar al te vaak op de manier die de maatschappij hen voorschrijft. Sommigen vragen zich tijdens hun leven weleens af of ‘dit het nu is’, maar weinigen durven keuzes te maken die echt tegen de stroom ingaan. Sommigen zijn op het eind van hun leven tevreden met de gemaakte keuzes, anderen hebben spijt, maar dat is volgens mij niet zozeer het punt van dit relaas. Het punt is: hoe vaak denken we erover na? Hoe vaak vragen we ons af of waar we voor leven, wel waardevol is? Of wat we doen, ons wel gelukkig maakt?

Doordat het boek zo dun is, slaagde ik er niet echt in om een “band op te bouwen” met het hoofdpersonage, en dat is misschien het enige minpunt dat ik kan noemen. Verder vond ik het een pakkende zelfreflectie!