Aanklacht tegen de economie

Na het lezen van dit boek had ik echt het gevoel: ‘Waar zijn we als mensheid toch mee bezig?’ Het is een prachtige aanklacht tegen alle vormen van vooruitgang die een ander zijn achteruitgang betekenen, en helaas nog steeds actueel.

Sommige personages maken echt een groei door in het verhaal, zoals moeder Joad die steeds meer de leiding neemt en een ware mater familias wordt, of Al, die in het begin een flierefluiter is met in elk stadje een schatje, en op het eind besluit zich te settelen en te trouwen met Aggie. Andere personages blijven vrij vlak: de kinderen blijven kinderen, en Rose of Sharon blijft eerder oppervlakkig en naïef (tot de laatste scène dan toch). Maar dat is ook niet storend: het toont aan dat al die duizenden migranten slechts gewone mensen met gewone kinderen zijn, die doorweekt en hongerig nog altijd ruziemaken om een geranium…

De tussenstukken vind ik heel geslaagd, waarin de schrijver gaat helikopteren, weg van de familie Joad, en beschrijft hoe duizenden gezinnen als de Joads in hetzelfde schuitje zitten. De uitzichtloosheid spat ervan af…

Voor mij een meer dan geslaagde leeservaring!