Kunstmatig begin en einde

Ik weet echt niet goed wat ik van dit boek moet denken… Het begin, tussen Mika en zijn kleinzoon Danny in New York, vond ik vrij zwak. Ik kreeg absoluut geen band met Mika of Danny. De manier waarop Mika over zijn verleden begon tegen Danny voelde geforceerd en niet natuurlijk… Maar ik wou het boek natuurlijk niet wegleggen voor het échte verhaal begon!

Dat vond ik gelukkig een heel stuk beter: de personages in 1942 voelden een heel stuk echter aan. De verhaallijn daar vond ik goed in elkaar zitten. Nog beter vond ik zelfs het verhaal van Max, omdat dit een stuk geschiedenis is dat minder belicht wordt: wat er met veel Duitse soldaten gebeurde na de oorlog, de verschrikkingen van de goelags (die best wel een waardige kleine broer waren van de concentratiekampen)…

Ik vond het ook heel sterk dat de worstelingen van zowel Mika als Max na de oorlog belicht werden: Mika die steeds ergens een gebroken echtgenoot en vader blijft, en Max die een levenslang gepijnigde ziel wordt… Dat vond ik echt een heel origineel standpunt.

Helaas gaan we daarna terug naar het heden, met Mika als oude man, zijn kleinzoon Danny, en Mara, de kleindochter van Max. Hier had ik helaas terug hetzelfde gevoel als in het begin: ik kreeg maar geen band met deze personages. Mara’s karakterontwikkeling voelde ergens niet realistisch aan voor mij, en Danny’s woede over Mara’s poppenspel voelde ook wat uitvergroot aan, wetende dat het geen trauma is dat hij al jaren meedraagt of zo; het gaat over een verhaal dat hij pas 2-3 dagen geleden heeft gehoord…

Conclusie: ik vond het een vrij sterk middenstuk, maar het begin en einde van het boek hadden me echt totaal niet mee. Net alsof ze er kunstmatig aan gebreid zijn om het boek nog een extra dimensie te geven. Maar voor mijn gevoel was het beter geweest zonder :-)