Poeta doctus-syndroom

Dikke boeken schrikken me normaal niet af, integendeel zelfs. Ik hou ervan om mezelf helemaal ‘in te wikkelen’ in een stevige klepper waarin elk personage en elke scène goed uitgewerkt wordt. Voor mij mag een schrijver daar best wat inkt voor gebruiken.

Waar ik echter niet zo van hou, is ‘het poeta doctus-syndroom’. Er hoeft niets mis te zijn met moeilijke woorden, lange zinnen, ongebruikelijke vertelstandpunten,… Het kan je verhaal zeker verrijken. Maar hier had ik het gevoel dat het té was. Er wordt heel vaak gewisseld van vertelstandpunt (ik/zij/ik/zij/…), er worden sprongen van 30 jaar in de tijd gemaakt, er worden krantenartikelen aangehaald, en dit alles zonder énige witruimte of verandering in lay-out. Hoogstens een nieuwe alinea, en zelfs dat soms niet eens. Het enige waar wél een verandering van lay-out voor wordt gebruikt, zijn voor de diepzinnige verzen/citaten die in bijna elk hoofdstuk voorkomen en waarvan ik meestal helemaal niks begreep, haha… Dat alles geeft een beetje het gevoel dat ‘imponeren’ hier belangrijker was dan ‘interesseren’, en daar hou ik niet zo van in een boek. Ik vind het niet aangenaam als het lijkt alsof de schrijver zichzelf probeert te bewijzen.

Kort gezegd: dit was niet mijn boek. Ik snap waarom anderen dit kunst noemen en geweldig vinden, want het is zeker een uniek boek. Maar elk kunstwerk heeft liefhebbers en anderen die er niets van begrijpen, en in dit geval behoor ik tot categorie 2 :-)