Door de ogen van een puber

Ik ben aan dit boek begonnen uit een soort van “plichtsbesef”. Al sinds de lagere school ben ik gefascineerd door de periode van de Tweede Wereldoorlog, en uiteindelijk vond ik het gewoon niet meer kunnen dat ik in die context nog nooit het dagboek van Anne Frank had proberen lezen.

De reden waarom ik er nooit eerder aan begonnen was, is omdat ik niet graag boeken lees die geschreven zijn vanuit het standpunt van een kind of tiener. Dat is gewoon een kwestie van persoonlijke voorkeur. Het is dus meer uit respect voor Anne Frank en wat ze heeft meegemaakt, dat ik het boek gelezen en uitgelezen heb.

Meer dan over de oorlog, wordt er eigenlijk geschreven over de innerlijke gevoelswereld van Anne in de puberteit. Veel daarvan is herkenbaar; ik herinner me dat ik bepaalde zaken exact hetzelfde gedacht en gevoeld heb als Anne Frank in de puberteit. Als puber heb je de neiging om dingen geweldig uit te vergroten en jezelf en je emoties als het centrum van het universum te beschouwen; Anne Frank was hier niet anders in. Ik vond het bijzonder om te beseffen dat onze grootouders en overgrootouders blijkbaar net dezelfde tienergevoelens hadden als wij; op dat vlak zijn mensen weinig veranderd doorheen de geschiedenis. Mensen blijven mensen, ongeacht het tijdsvak waarin ze leven.

Voor de rest heeft het boek me dus niet bijzonder geboeid, maar ik blijf het wel een must-read vinden voor iedere zichzelf respecterende amateur-geschiedenisliefhebber, al was het maar uit respect voor het immense leed dat deze mensen hebben doorstaan…