zanderig, landerig.

Dol op IJsland, dit jaar weer een grote reis ernaar toe gepland, herkende ik onmiddellijk de natuur, de sfeer en de sobere vertelling van dit boek. Helaas bleef dat zo: de man probeert elke dag te schilderen, naar buiten te gaan en de seizoenen het hoofd te bieden. Het ritme van de dagen wordt na een tijdje saai, vooral omdat weinig tot niets van zijn binnenwereld, gevoelens en gedachtes wordt prijsgegeven. Het bezoekje van zijn zoon op de afgelegen plek waar hij dan woont, wordt heel afstandelijk, kort en zonder enige uitleg of diepgang beschreven. Welke gebeurtenissen ertoe hebben geleid dat hij weinig tot geen contact heeft met zijn familie, zijn kinderen is volstrekt onduidelijk, waarom hij naar die plek, waar 's winters verder niemand is, is gegaan blijft ook een raadsel. Brieven van beroemde schilders zoals van Gogh, Chagall worden er met de haren bij gesleept en verhinderden niet dat ik het een saai, eentonig werkje vond. IJslands of niet!