Een fijn verhaal die met een vlotte actuele pen is geschreven

Margareth Hillebrandt heeft al meerdere boeken geschreven, maar Het huis met het blauwe dak is voor mij de eerste kennismaking met de auteur. De synopsis van het boek sprak mij aan en het was nu echt tijd om eens een boek te lezen van Hillebrandt. Was ik enthousiast over haar nieuwste werk?

Juliette besluit naar het overlijden van haar man dat ze niet mee in het huis wil blijven wonen omdat ze zich daar eenzaam voelt, maar naar een zorgvilla wil waar ze onder de mensen is. Ze besluit zich ziek en verwaarloost voor te doen en het lukt haar om een plekje te bemachtigen in de villa. Maar wat valt het tegen om daar te wonen! Gelukkig heeft ze een klik met de Hagenees Max en vind ze de klusjesman ook wel erg charmant. Maar feit blijft dat ze het maar een saaie bedoeling vind daar en ze mist haar privacy. Gelukkig maakt ze met Max hilarische situaties mee en dat maakt het wonen daar enigszins goed. Maar als er dief in de villa actief is gaan de twee op onderzoek. Wie zal hier achter zitten?

Het huis met het blauwe dak is het begin van een nieuwe serie en is met een actuele pen geschreven met een deels cynische pen. De auteur laat zien hoe moeilijk het kan zijn om in een zorgvorm te wonen en ook hoe lastig je hier voor in aanmerking komt. Eenzaamheid ligt op de loer bij ouderen, maar gelukkig kan Juliette hier al snel vorm aan geven door een mooi contact met Max op te bouwen. In dit eerste deel leren we Juliette en Max al goed kennen en je wilt weten welke avonturen ze nog meer zullen gaan beleven.

Hillebrandt heeft een vlotte en beeldende schrijfstijl. Voor ik het wist was ik al een eindje in het verhaal. Het huis met het blauwe dak is een geslaagd eerste deel geworden in deze serie. Ik zou zeggen; op naar de nieuwe avonturen binnen de zorgvilla. Ik geef mijn eerste kennismaking van Hillebrandt 4 sterren. Het is een roman die met een fijne, herkenbare pen is geschreven en waarbij de hilariteit met momenten voor luchtigheid zorgt.