Het luik van sneeuw is een schrijnend maar indrukwekkend verhaal.

Het luik van Sneeuw is gebaseerd op de ervaringen van Emily Holmes Coleman zelf en kwam in 1930 al uit in Amerika. Na de geboorte van haar zoon wordt ze opgenomen in een psychiatrische kliniek. Maar hoe is het om in de jaren 20 hier opgenomen te zijn? Hoe ging men met de vrouwen om die hier werden opgenomen?

Het luik van sneeuw werd in 1930 al uitgebracht maar is nu in het Nederlands vertaald door Lisette Graswinckel. Voor in het boek wordt aangegeven dat de letterlijke vertaling zoveel mogelijk is overgenomen waar het past binnen de Nederlandse taal. Dat maakt dat het verhaal, in mijn beleving, zeker nog grotendeels zijn pure waarde heeft behouden.

In het boek neemt Holmes Coleman de lezer mee met Marthe Gail. Ze denkt dat haar baby dood is, hoort stemmen en ziet beelden die er niet zijn. De sneeuw speelt voor haar tijdens haar opname een belangrijke rol, maar ze wil graag naar huis en werkt hier hard voor, al vervalt ze regelmatig terug in haar gedrag. Waar ze leeft tussen tralies, verplichte bad sessies en andere vrouwen, voelt ze zich ook eenzaam en alleen. Want ook al komt haar man Christopher wel eens langs, de vrouwen waarmee ze verblijft zijn dan haar vriendinnen en dan haar vijanden. Want wie vertrouw je in het Gorestown State Hospital als je zelf al niet stabiel bent?

Het luik van sneeuw is echt geschreven in de stijl van destijds. Dat maakt dat je als lezer je ook waant in die periode, wat vraagt om tijdens het lezen bij het verhaal te blijven. Want Marthe haar gedachtegang springt van de hak op de tak en dat is ook niet gek als ze regelmatig haar mond moet houden en haar zorg moet delen met veel vrouwen. Wat direct voelbaar is dat de vrouwen niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. Marthe zou zo graag een arm om haar schouder en haar afgepakte persoonlijke spullen bij zich willen hebben.

Holmes Coleman Beschrijft haar eenzaamheid, pijn en verdriet heel goed, maar ook het gemis van wat ze zo graag zou voelen en zien van de medewerkers; begeleiding, troost en empathie. Want hoe pijnlijk moeten die twee maanden zijn geweest in het psychiatrisch ziekenhuis te leven achter tralies, verplicht badderen in een spiraal wikkel waar alleen je hoofd vrij bleef en in een kale kamer zonder man en zoon waar het kippengaas boven de deur zit? Nu zouden we dit onmenselijk vinden, maar dat was destijds het harde leven.
Omdat Het luik van sneeuw vertaald is in de schrijfstijl van Holmes Coleman, kan het voor lezer lastig zijn om het verhaal te volgen. Het is niet een duidend en ze schrijft ook over de andere vrouwen. De lijn lijkt soms totaal weg te zijn, maar het beschrijft wel haar pure gevoelens van haar beleving. Ik moet eerlijk zeggen dat het nawoord mij veel heeft geholpen om het verhaal in perspectief te plaatsen. Dit was voor mij een stukje bevestiging dat ik het verhaal in het juist had ervaren.

Het luik van sneeuw is een schrijnend maar indrukwekkend verhaal geworden over hoe het was om destijds te verblijven in een psychiatrisch ziekenhuis waar je weinig begeleiding kreeg en vooral op je zelf was gewezen. Ik heb genoten van dit korte verhaal van net geen 200 bladzijden en geef het graag 4 sterren.