Wie is de baas?

M. J. Arlidge beschreef in de novelle "Alles in de wind" de traumatische jeugd van Jodie Haynes en geeft de lezer daarmee, als een soort proloog, een haakje naar dit eerste verhaal; de naamsverandering naar Helen Grace en haar bizarre ontstaansgeschiedenis mee. Dit vormt uiteindelijk de in haar jeugd al getormenteerde rechercheur Helen Grace, hoofdpersoon in de gelijknamige serie die met "Iene Miene Mutte" als 1e deel een aanvang neemt.

Zoals Iene Miene Mutte een aftelversje is die uiteindelijk wijst naar wie de baas is, zo telt de moordenaar hypothetisch af naar het moment waarop bij de stellen die zijn ontvoerd één van de twee de ander ombrengt. Niet omdat ze dit willen maar simpel omdat de moordenaar, de baas, ze de keus heeft gegeven. Zij moordt niet, bepaalt niet wie er dood moet. Dat is de beslissing die een van beide "veroordeelden" op enig moment neemt en tot uitvoer brengt hetgeen een eeuwige schuld bij hem of haar legt. Als de eerste dader (of slachtoffer), Amy, vrijgelaten is nadat zij haar vriend Sam heeft neergeschoten en Helen Grace na een kort verhoor met haar op zoek gaat naar het lijk van Sam raakt zij met haar collega's verzeild in een macabere zaak. Amy ondertussen is vrij, maar haar marteling duurt voort. Wat kan zij vertellen over de drie verschrikkelijke weken en wie gelooft haar bizarre verhaal?
Als het onderzoek maar net gestart is komt een melding binnen van weer een verdwijning, nu twee mannen. Luidt dit een volgende moord op bevel in? En dan komt al snel het volgende, wel zeer atypisch, koppel aan de beurt, waardoor het ook nog eens heel dicht in Helens buurt komt. Richt de vrouw zich als een Godin van de wraak nu op haar?
De verdwijningen stoppen nog steeds niet en de klok tikt door, maar de politie heeft geen leads, Helen nog geen enkel idee, maar wel even een verdachte die tijdens verhoren echter ongrijpbaar blijkt te zijn. Qua motief of een duidelijke link tussen de slachtoffers blijft Helens team in het absolute duister tasten. Dan blijkt er ook nog informatie gelekt te zijn, juist naar die ene verdachte. Vooral de mol in de organisatie zorgt voor dramatische ontwikkelingen binnen het team.
Helen, die door het verhaal heen geplaagd wordt door jeugdherinneringen, moeizame relaties en de pijn van het leed dat haar werk met zich meebrengt, masseert dit zo veel mogelijk weg door eigen fysieke pijn.


M.J. Arlidge debuteert als schrijver van thrillers in 2014 met Iene Miene Mutte en zet daarmee de toon voor een bestseller serie met in de hoofdrol de nogal onaangepaste persoon van Helen Grace, Inspecteur van politie van Southampton afdeling Ernstige Delicten. Zij heeft, naast haar eigen trauma's, een hoog arbeidsethos, is eigengereid en zeer direct, vasthoudend met een onorthodoxe aanpak en werkt als het nodig is buiten alle regels om. Bovendien is zij vrij ondoorgrondelijk voor haar collega's hoewel teamwork haar prima past maar op momenten voor haar onmogelijk is.
Arlidge, wiens schrijven voor Britse tv-crimeseries hem de nodige ervaring en kennis meegegeven heeft om pakkende scènes neer te zetten, personen te duiden en een locatie, omstandigheid of sfeer zichtbaar te maken, is hier geslaagd om direct een dijk van een verhaal neer te zetten. Een knap plot, goed uitgesponnen personages waardoor een duidelijk beeld ontstaat en met Helen Grace de gedegen hoofdpersoon, wiens personage meteen aanslaat; daar wil je meer over weten.
Deel 1 is niet alleen luguber, weerzinwekkend zelfs, maar raakt ook aan normbesef. De misdaden zijn dusdanig bizar dat je hoopt dat ze niet bestaan behalve in de geest van Matthew Aldridge zelf.