Vlammende wraak

Helen Grace kijkt uit over nachtelijk Southampton en het aanblik beneemt haar de adem; haar stad lijkt in lichterlaaie te staan. Meerdere branden tegelijk wijst voor haar op het werk van een -voorlopig onzichtbare- pyromaan, of zit er iets meer achter dan brandstichting alleen? Haar speurzin is direct gewekt temeer omdat er door de onverslaanbare branden direct ook slachtoffers -de familie Simms- vallen, met onvoorstelbaar leed als gevolg van deze gruwelijke daad, zowel lichamelijk als mentaal.
Denkt Helen diep van binnen hier soms ook nog even terug aan de bijna fatale finale van haar vorige zaak "Pluk een roos" bij het aanschouwen van deze brand of heeft zij dit verwerkt? Het feit dat zij op zoek gaat naar een nieuwe dominante meester geeft aan dat zij Jake moet vergeten, maar de pijn nog nodig heeft en moet ervaren, om haar negatieve ervaringen de baas te kunnen blijven.
Haar nieuwe baas commissaris Jonathan Gardam blijkt voor Helen moeilijk te peilen.
Charlie daarnaast moet overduidelijk wennen aan het moederschap in combinatie met haar recherchewerk, dat door de nasleep van de branden haar empathie op de proef stelt.
Helens relatie met sensatiejournaliste Emilia Garanita is nog steeds op het niveau van een wapenstilstand van beide kanten in de hoop dat zij er allebei van profiteren. Maar blijft dit zo als Emilia weer een scoop ruikt?
En het vuur blijft ondertussen om zich heen grijpen; de volgende drie branden dienen zich de volgende avond al weer aan en weer is er een slachtoffer, die een ongelijke strijd moet voeren tegen vlammen en rook. En hiermee eindigt het werk van de pyromaan nog niet, of is er misschien sprake van verschillende daders? Maar menselijke ellende, zowel fysiek als geestelijk is wel het trieste gevolg van alle daden.

Voor de lezer is de terugkerende, harde blogpost vol zelfmedelijden en overschatting van een "IK" een vroegtijdige en regelmatige ontmoeting met wat gezien kan worden als de dader. De lezer weet nu wat de politie nog niet kan inzien en daarmee kruipt de lezer langzaam in een verwrongen geest.

M.J. Arlidge debuteert in 2014 als schrijver van nogal lugubere en gewelddadige thrillers met in de hoofdrol de onaangepaste persoon van Helen Grace, Inspecteur van politie van Southampton afdeling Ernstige Delicten. Hiermee zette hij meteen de toon voor een bestseller serie die inmiddels al 12 delen kent. Helen Grace heeft, door haar eigen traumatische verleden niet alleen een bijna feministische houding, maar is zeker eigengereid en zeer direct. Daarnaast bezit zij een hoog arbeidsethos, is vasthoudend en heeft soms een onorthodoxe aanpak, is intuïtief en ondoorgrondelijk, ook voor wie haar het beste kennen, en zij werkt als het nodig is buiten alle regels om. Ze zou eventueel het leed van de wereld op haar schouders nemen als dat kon, maar lijdt zelf op meerdere manieren. Dat eist regelmatig een tol. Arlidge, wiens schrijven voor Britse tv-crimeseries hem de nodige ervaring en kennis meegegeven heeft om pakkende scènes en geloofwaardige personen neer te zetten, en zowel een locatie, omstandigheid als sfeer te visualiseren. Hij is er ook in deel 4 weer in geslaagd om een bijzonder verhaal vol wisselingen en vaart neer te zetten. Hij ontvouwt hier een onvoorstelbare nachtmerrie met een knap, verrassend plot, diverse moorden en doordachte dader, uiteraard weer met het personage Helen Grace in het oog van deze orkaan, net als sommige collega's.
Weer een vlot, knap geconstrueerd en boeiend verhaal met een verrassende twist en zeker een zeer menselijke touche bij alle betrokkenen. Matthew Aldridge is bovenal een schrijver die vlot, goed van info en plezierig lezend schrijft. Naast vaste factor Helen Grace zijn de verhalen in de serie steeds voldoende anders dan de voorgaande delen om de lezer te blijven boeien.