Helen Grace in de problemen

De regisseur, poppenspeler, opdrachtgever van moorden uit deel 10 die door hoofdrechercheur Helen Grace ontmaskerd is, is nog steeds niet gepakt dus moet Helen, indachtig zijn bedreiging aan haar adres dit, zoals zal blijken, nog steeds serieus nemen en moet zij bij elke handeling en stap die zij doet een tot aan paranoia lijkende voorzichtigheid betrachten uit angst voor die in eerste instantie onzichtbare vijand.
Dat geldt overigens ook voor haar functioneren binnen het korps aangezien korpschef Alan Peters vastbesloten is om haar continu dwars te zitten en weg te werken. Hij vreest de persoonlijkheid die Helen is net als zijn eigen onvermogen om met haar samen te werken. Hij zoekt daarom de spreekwoordelijke stok om de hond te slaan. Helens rechterhand, rechercheur Charlie Brooks, is na haar kraamverlof wel weer aanwezig, maar ook zij lijdt, net al haar chef, aan een vorm van angsten en een uitgebluste conditie. Huwelijkse perikelen. Nieuw in het team is rechercheur Japhet Wilson als vervanger van de ontslagen rechercheur Joseph Hudson. Hij krijgt een uitdagende inwerkperiode, want de nieuwe klus, nieuwe moorden met onduidelijke motieven, komt keihard op het team af; er verschijnt in Southampton een dief die zijn slachtoffers ook extreem gewelddadig om het leven brengt. Qua slachtoffers is er geen logica te ontdekken.
De dader lijkt in eerste instantie een voor de hand liggende verdachte te zijn die kan rekenen op een achtervolging en intimiderend verhoor door Helen Grace persoonlijk. Het vuur wordt hem aan de schenen gelegd. Helen moet daarna een aantal keer haar eigen leven in de waagschaal stellen om de volgende verdachte te pakken te krijgen. Maar tegelijk gebeurt er nog zoveel rondom haar persoon dat zij serieus en steeds dieper in de problemen komt.
Natuurlijk duikt misdaadjournaliste Emilia Garanita weer direct op bij de plaats van het misdrijf voor haar zoveelste opgepompte verhaal voor de krant en gaat regelrecht op de nabestaanden af voor foto's en smeuïge details tot irritatie van Helen Grace die haar daar tegen het lijf loopt. Het schaamteloze gedrag van de journaliste is als altijd irritant en altijd uit op wraak richting Helen maar soms gaat ze te ver. Nieuw is wel dat Emilia nu op vrijersvoeten is. Iets dat haar niet zo makkelijk afgaat en offers vraagt.

M.J. Arlidge debuteert in 2014 als schrijver van nogal lugubere en gewelddadige thrillers met in de hoofdrol de door het verleden getekende, onaangepaste persoon van Helen Grace, Inspecteur van politie van Southampton afdeling Ernstige Delicten. Hiermee startte hij een bestsellerreeks die nu al 12 delen kent. Hoofdrolspeelster Helen Grace heeft niet alleen een bijna feministische houding, maar is zeker eigengereid en zeer direct. Daarnaast bezit zij een hoog arbeidsethos, is vasthoudend en werkt vaak vanuit een onorthodoxe aanpak, intuïtief, risicovol en soms ondoorgrondelijk, zelfs voor wie haar goed kennen. Maar zij is ook een personage waarmee je een band krijgt, meeleeft in moeilijke tijden en waar je empathie voor hebt.
Arlidge, wiens schrijven voor o.a. Britse tv-crimeseries hem de nodige ervaring en kennis meegegeven heeft om pakkende scènes en geloofwaardige personages neer te zetten en onderlinge verhoudingen te beschrijven net als persoonlijke tragedies en dit uitstekend in de verhalen te verweven; net zoals enkele rode draden die hij door de reeks heen drapeert.
De opening van deel 11 is een keihard en bruut misdrijf waarmee Arlidge er weer in geslaagd is om een uitstekende thriller te schrijven met een origineel motief en plot en zeker één die vooral Helen Grace in andere situaties plaatst dan we gewend zijn. Balanceren op het slappe koord van de omstandigheden en vooral overeind blijven op leven en dood is haar rode draad in dit verhaal, waardoor Helen, zeker nu er op haar van verschillende kanten gejaagd wordt, zich in een enorme wervelwind van vijanden en moeilijkheden bevindt die om haar heen tollen.