Rotte Appels

Arlidge opent dit verhaal sterk met actuele thema's. De rotte plekken in de maatschappij, de jeugd met hun problematiek in de huidige tijd en situaties waarin zij verzeild kunnen raken. Zo is er ineens de vermissing van Naomi als gevolg van haar break-up en uitzetting uit het kraakpand. Het zal, zo zal blijken, niet de enige vermissing, nee ontvoering, zijn. Helen Grace wordt hiermee toevallig geconfronteerd en het laat haar natuurlijk niet los, op de dag nadat ze plotseling te maken had met een gewelddadige overval binnen het drugs circuit, alweer het derde incident in evenveel weken, wat wel eens op een bendeoorlog zou kunnen uitdraaien, iets dat het team onder leiding van Charlie Brooks, in haar nieuwe taak, perse wil voorkomen.
Maar de zoektocht naar Naomi en mogelijk andere vermiste meisjes neemt tijd en capaciteit in beslag en zorgt voor onenigheid in het team over prioriteiten. Is een feitelijk niet meer bestaande auto een aanknopingspunt? Is een ex-gedetineerde de verdachte? Weet een agent veel meer dan hij wil delen of heeft hij er zelfs iets mee te maken, dit gegeven trekt een zware wissel op de onderlinge samenwerking op het bureau. En belangrijk, met welk doel zijn de meisjes ontvoerd? Het totale onderzoek is zo complex dat Helen, die zich ook persoonlijk geraakt voelt door deze zaak, zelfs besluit om op enig moment haar notoire vijand, misdaadjournaliste Emilia Garanita, in te zetten en zo de media een steen in de vijver te laten gooien om reacties uit te lokken.
Nieuw in het team is rechercheur Paul Jennings. Alleen Charlie en later ook Helen, ziet hem eerder als een stoorzender dan welkome aanvulling. Hoever hij zijn eigen recalcitrante gang wil gaan, wie van zijn collega's hij zal meeslepen en wat hij wil bereiken zal moeten blijken.
Aangezien korpschef Alan Peters van het toneel verdwenen is krijgt Helen en in zekere mate ook Charlie te maken met een nieuwe korpschef: Rebecca Holmes. Jonger dan Helen Grace en zonder die praktijk ervaring. Een bureautijger. De vraag is of er een klik is of komt na de eerste aanvaringen. Of is Helen na deze zaak klaar met het bureau en haar zoveelste leidinggevende? Houdt zij het voor gezien of blijft zij volharden?

M.J. Arlidge debuteert in 2014 als schrijver van nogal lugubere en gewelddadige thrillers met in de hoofdrol de door het verleden getekende, onaangepaste persoon van Helen Grace, Inspecteur van politie van Southampton afdeling Ernstige Delicten. Hiermee startte hij een bestsellerreeks die nu al 12 delen kent. Hoofdrolspeelster Helen Grace heeft niet alleen een bijna feministische houding, maar is zeker eigengereid en zeer direct. Daarnaast bezit zij een hoog arbeidsethos, is vasthoudend en werkt vaak vanuit een onorthodoxe aanpak, intuïtief, risicovol en soms ondoorgrondelijk, zelfs voor wie haar goed kennen. Maar zij is ook een personage waarmee je een band krijgt, waarmee je meeleeft in moeilijke tijden waarin zij tegenwerking en haat ondervindt en waar je altijd empathie voor hebt.
Arlidge, wiens schrijven voor o.a. Britse tv-crimeseries hem de nodige ervaring en kennis meegegeven heeft om pakkende scènes en geloofwaardige personages neer te zetten, onderlinge verhoudingen te beschrijven net als persoonlijke tragedies en dit uitstekend in de verhalen te verweven; net zoals enkele rode draden die hij door de reeks heen drapeert.
De opening van deel 12 is een verontrustend perspectief waarmee Arlidge ons confronteert net als met de aangrijpende en tragische situatie van de ontvoerde meisjes. Qua geheel is hij er zeker weer in geslaagd is om een uitstekende thriller te schrijven met intrigerende verdachten, boeiende intermenselijke verhoudingen, loeispannende passages en vooral een moeilijke zoektocht met beperkte aanknopingspunten in combinatie met een origineel plot en zeker één die vooral Helen Grace en Charlie Brooks in lastige situaties plaatst door de toxische sfeer die ontstaat.